Een warme vloedgolf die over je heen rolt, een golf van impressionistische topkunst. Zo voelt het betreden van Musée d'Orsay in Parijs. Om precies te zijn de vijfde verdieping van dat museum aan de Seine. Je doorvoelt de essentie van deze stroming. Een essentie die ergens omschreven wordt als de weergave van het tijdloze. Het tijdloze van de stations, op de brede lanen, in de café's, langs de oevers van de Seine. Daarbij speelden deze kunstenaars ook nog eens met het licht en de seizoenen.
De impressionisten van het eerste uur waren Paul Cézanne, Edgar Degas, Claude Monet, Berthe Morisot, Camille Pissaro, Auguste Renoir en Alfred Sisley. Deze groep was niet op zijn mondje gevallen. Weigerde de Parijse Salon, de groep die de invloedrijke kunsttentoonstelling organiseerde, om hen uit te nodigen? Dan hielden zij toch gewoon zelf een expositie. Dat deden zij maar liefst acht keer.
Het zijn vooral Cézanne, Degas met zijn beeldhouwwerk, Monet en Renoir die in het d'Orsay tentoon worden gesteld.
Pierre Auguste Renoir, Fillette au chapeau de paille, rond 1908
Claude Monet, Nymphéas bleus, 1916 - 1919
Claude Monet, La Rue Montorgueil, fête du 30 juin 1878, 1878
Pierre Auguste Renoir, Bal du moulin de la Galette, 1876
De eerste kamer op die vijfde verdieping is gewijd aan twee neo-impressionisten. Paul Signat en Georges Seurat. Hun werk kenmerkte zich door de wetten van de wiskunde. Zij werden ook wel pointillisten genoemd. Op uitnodiging van Pisarro sloten zij aan bij de laatste expositie van de impressionisten.
Paul Signac, le Démolisseur, tussen 1897 en 1899
Oh ja, de tijd ontbrak om ook nog de werken van de postimpressionisten te bewonderen. Zoals Van Gogh en Gauguin. En op de terugweg naar Gare du Nord passeerden we het woonhuis van Seurat. Aan de Boulevard de Magenta, huisnummer 110.
Maar dat laatste is een onbetekenend detail dat niet mag ontbreken.
Paul Strijp, 30 september 2023
Geen opmerkingen:
Een reactie posten