De gemeente Diemen wil niet groen zijn

 

Het is goed dat het gebeurt. De aanleg van een tunnel onder de spoorlijn in Diemen. Met het intensieve treinverkeer van en naar Amsterdam was de spoorovergang vaak gesloten. Met alle nare gevolgen van dien. Uitstoot van vervuilende stoffen, chagrijn van wachtende automobilisten, potentieel gevaarlijke situaties. En misschien ook nog wel wat economische schade, dat weet ik verder niet.

Die tunnel gaat er dus komen. Maar hoe? Het zal vast mooi worden. Toch stemt het informatiebord mij niet gerust. Scheiding van fiets- en wegverkeer, veilige verbindingen, een betere toegang tot het perron, ruimte voor alle verkeersdeelnemers. Allemaal nobele verkeers- en mobiliteitsdoelstellingen.

Het zal vast mooi worden. Maar hoe zit het met het groen? Om de aanleg mogelijk te maken moesten veel bomen het veld ruimen. Komen die straks terug? De wettelijke bepalingen over natuurcompensatie zullen de gemeente Diemen daar vast toe dwingen. Maar op het bord lezen we er niets over. Wie goed kijkt ziet wat schaamgroen in de bermen. Maar niets van een prachtig groen gebied boven de tunnel.

Het zal vast mooi worden. Maar op de borden positioneert de gemeente Diemen zich als een gemeente die de doorstroming en veiligheid in de Metropoolregio Amsterdam niet in de weg wil staan.

De gemeente Diemen laat zich niet zien als een groene gemeente.

Paul Strijp, 29 mei 2021 #diemen 

Computer vergeet corona, verkoopster vergeet afspraak

Met grote verbazing keek de verkoopster mij aan. De verkoopster in de brillenzaak, de opticien dus. Wat kwam ik in hemelsnaam doen? Was ik helemaal gek geworden?

Wat was er aan de hand? Ik had op uitnodiging van de zaak een afspraak gemaakt. Die uitnodiging had ik via de email ontvangen. En telefonisch bevestigd. Twee jaar geleden mijn eerste leesbril gekocht, nu een goed moment voor een periodieke oogmeting. Dat was de gedachte. Briljant van de opticien, vond ik.

Eenmaal binnen vlogen de bezwaren mij om de oren. Of ik wel wist dat het corona was? Dat we voor die oogmeting een kwartier in een klein kamertje moesten. De opticien  en ik. En dat er dan een gerede kans op besmetting was. Of ik me dat wel gerealiseerd had? De non-verbale verbazing op haar gezicht was zeker zo groot als de verbale. Hoe kon een klant zo onbenullig zijn?

De computer spuugt automatisch uitnodigingen uit. En vergeet daarbij weleens een variabele. Corona in dit geval. Zoals de opticien vergeet dat de afspraak gewoon bevestigd was. Kan gebeuren, niet over zeuren. Er zijn ergere dingen in deze wereld.

Maar lachen blijft het wel natuurlijk.

Paul Strijp, 22 mei 2021

Frituur Master

Natuurlijk, iedereen zijn vak. En hoe minder je van een vak weet, hoe voorzichtiger je moet zijn met oordelen of uitspraken. Dat dus allemaal voorop gesteld.

Maar een Frituur Master? Ik heb er geen enkel beeld bij. Waarin onderscheidt een Frituur Master zich van een 'gewone' frituurmedewerker? Is hij of zij in staat om de baktijd van een kroket beter te beoordelen? Of om een frietje kapsalon perfect samen te stellen? Of om de friet de weg te wijzen naar een duurzame en vleesarme toekomst? Dus juist zonder klassieke kroket?

De website https://foodmaster.nl/ geeft een beeld van de ambities. "Gewoon goede kwaliteit". "Warm worden ontvangen, dat is een must". "Lekker meegenomen" bij de aankoop van een kleine milkshake. "Onze frietcultuur, een stukje Nederlandse trots" en "een frietje is altijd goed".

Allemaal prijzenswaardige ambities. Toch blijf ik met de vraag zitten: is de titel Master in dit geval niet een beetje opgeblazen?

Paul Strijp, 13 mei 2021

 

Een foto temidden van 102.000 steentjes

 

Kamp Westerbork is het verhaal van de moord op 102.000 keer één mens: een moeder, een opa, een tante, een broer, een dochter, een neef, een vriendin, een buurman, een klasgenootje...

De tekst bij de 102.000 steentjes op Westerbork. Elk slachtoffer één steentje. Buitengewoon indrukwekkend. En dat alles in een stemmige en gedragen bosrijke omgeving.

Het getal is niet te vatten: 102.000 keer één mens. Een complete stad afgevoerd en vermoord. Bijna onmogelijk om je daar een voorstelling van te maken. De foto van de kinderen spreekt des te meer tot de verbeelding. Die snijdt door je ziel. Want ook peuters en kleuters werden in de wagons afgevoerd naar Auschwitz, Sobibor of Bergen-Belsen.

Voor mij geldt: juist deze foto's zorgen ervoor dat de herinnering aan de oorlog niet verloren gaat.

Paul Strijp, 11 mei 2021

Applaus bij een terugspeelbal

“Als je mee verdedigt en een bal terug speelt naar de doelman, wordt er gejuicht. (...) Ook als je de bal verspeelt wanneer je een actie wilt maken, krijg je applaus. Zolang je je best maar doet."

Aan het woord is de Belg Jordy Croux. Voormalig speler van MVV, Roda en Willem II. Opgetekend in de Limburger van 4 mei 2021. Croux voetbalt tegenwoordig in Japan. Bij de club Avispa Fukuoka. Zijn woorden stemmen tot nadenken.

Wanneer juichen wij bij een voetbalwedstrijd? Bij een doelpunt of overwinning van onze favoriete club. Of bij schoonheid. Zoals vroeger een actie van Piet Keizer, ook al leidde die niet tot een doelpunt. Dat zijn onze westerse voetbalwaarden: victorie en esthetiek. Dat vinden wij belangrijk, daar juichen wij voor.

Sportiviteit hoort daar niet bij. Fair play is nooit echt belangrijk geworden. Mooi meegenomen als je een overwinning ook nog eens op een sportieve manier behaalt. Maar om daar nu voor te applaudisseren?

En juichen voor inzet, voor hard werken zoals in Japan? Vinden wij dat belangrijk? Mwahh, niet echt. Behalve dan misschien een beschaafd applausje voor een speler die gewisseld wordt en hard gewerkt heeft. Inzet vinden wij normaal, dat hoort erbij, dat waarderen wij niet extra. Sterker, een luie voetballer die een doelpunt scoort of een bloedstollend mooie actie in huis heeft krijgt een staande ovatie. In ons voetbal legt inzet het af tegen victorie en esthetiek.

Dat is de kracht van de voetbalsport. Zij laat ruimte voor waarden van verschillende culturen.

Paul Strijp, 10 mei 2021

Dieren horen niet meer bij het meubilair

Er hangt iets in de lucht. Rechten voor de natuur. En niet alleen dat, zelfs rechtsgelijkheid voor de natuur. Zie het onderstaande boek en podcast. 

https://isvw.nl/shop/rechtsgelijkheid-natuur/ 

en 

https://decorrespondent.nl/12290/onze-planeet-leefbaar-houden-geef-bossen-en-rivieren-rechten/34420984788850-5c33e912

Ook de Volkskrant berichtte onlangs dat sommige volkeren een rechtspersoon willen maken van bedreigde natuur zoals rivieren en bossen. 

https://www.volkskrant.nl/wetenschap/de-roep-klinkt-steeds-luider-wil-je-de-natuur-echt-beschermen-geef-haar-dan-rechten~b6fe40e88/

Ik vond het allemaal mooi. Maar vroeg me af: zou het allemaal echt? Tot ik iemand bij ons in de buurt sprak. Net begonnen als vrijwilliger op de dierenambulance. Hij vertelde mij dat dieren vroeger dezelfde rechten hadden als de inboedel. Bij een ontruiming door een deurwaarder ging de hond met het meubilair de straat op. Niemand die zich daarover bekommerde. Dat kan tegenwoordig niet meer. Wetgeving van een aantal jaren geleden steekt daar een stokje voor.

Op sommige punten gaat het de goede kant op met onze beschaving.

Paul Strijp, 3 mei 2021

Geen bourgondisch leven in Noord-Groningen

Zij woont hier al 27 jaar. Op het platteland van Noord-Groningen. In een boerderij ergens tussen Pieterburen en Eenrum. Het leven bevalt haar. De uitgestrektheid, de wind, de zuiverheid. Elke dag wandelen met de hond. Die hoeft ze niet eens aan te lijnen, niet nodig hier. Een gezonde leefomgeving, sommige mensen worden wel 100.

Als buitenstaander -zij komt oorspronkelijk uit Noord-Limburg- is zij  nooit opgenomen in de gemeenschap. Daarvoor zijn Groningers te gesloten. Dan zou ze het dialect moeten gaan spreken. En dat weigert ze. De banden in die gemeenschap zijn sterk. Met haar man woont zij schuin tegenover haar schoonouders. Hij trekt veel naar hen. Voor haar is het lastig om daartussen te komen. Dat lukt gewoon niet.

Groningers leven sober en karig. Restaurants zijn er bijna niet. Hier geen bourgondisch leven zoals in Limburg. Geen pizzeria’s, geen gezellige eetcafé's. Om over sushi nog maar te zwijgen. 

De boeren telen aardappelen, suikerbieten, graan en maïs. Dat is het wel zo'n beetje. En thuis eten ze aardappelen. Alléén aardappelen van deze regio. Geen andere. Met gesmolten boter en stroop erover heen.

Als ze 's avonds dan boven haar bord aardappelen met gesmolten boter en stroop zit. Dan. Dan mist ze Limburg.

Paul Strijp, 2 mei 2021