Zinnen als zweepslagen

Het voelde als een kind dat de service bij volleybal maar niet onder de knie krijgt. Een klassiek voorbeeld uit de lichamelijke opvoeding. Bij het serveren belandt de bal alsmaar in het net. Tot de gymleraar het kind apart neemt. En deze extra aandacht effect sorteert. Iets te veel effect sorteert. Want de bal gaat nu niet alleen over het net maar raakt telkens het plafond. Een vorm van overcompensatie.

Zo voelde het dus. Op mijn werk circuleerde een taalprogramma. Begrijpelijk schrijven. De belangrijkste aanwijzing: maak korte zinnen. Niet langer dan veertien woorden. Zo gezegd, zo gedaan. Het programma beviel mij zo goed dat ik het geleerde ook buiten mijn werk toepaste. Bij het schrijven van een boek over voetbal bijvoorbeeld. De eerste concepten daarvan legde ik samen met twee coauteurs voor aan een professioneel journalist.

"Wel erg staccato allemaal. Zinnen als zweepslagen" luidde zijn oordeel. Alsof ik de plafond van een sporthal zag.

Paul Strijp, 30 april 2021

 

De kapper weigert fooi

 

Rustig en ingetogen doet hij zijn werk. Af en toe stelt hij een vraag. Waar je woont, waar je werkt. Typische kappersvragen, zou je zeggen. Maar zijn reactie verraadt een zekere diepgang. Wijsheid zelfs. Als Bosnische vluchteling weet hij wat er in de wereld te koop is. Hij heeft de ellende onder ogen gezien. En laat zijn klanten weten dat Nederland een paradijs is. Zonder daarbij belerend te worden.

Ik vertel hem dat ik de laatste keer verknipt ben. Maar niet door hem. Door een andere kapper ergens op de Veluwe. Een jongeman die in tien minuten klaar met mij was. "Ja, de meeste kappers zijn niet zo geïnteresseerd in de vraag of hun klanten tevreden zijn", mompelt hij bijna onverstaanbaar. Ik informeer ook naar zijn welzijn. Of de corona-crisis hem flink geraakt heeft. Jazeker, de tweede lockdown vanaf december heeft er wel in gehakt. Om dan te zwijgen. De man klaagt verder niet.

Bij het afrekenen voel ik een behoefte om hem een flinke fooi geven. Hij weigert beleefd. Het is goed zo. Ik hoef hem niet te compenseren voor het broddelwerk dat een ander mij heeft aangedaan. Dat is wat hij uitstraalt. Non-verbaal.

Paul Strijp, 24 april 2021

De onzichtbare achtbaan van de diender

We liepen hem tegen het lijf tijdens een wandeling door het Amsterdamse Betondorp. Een toevallige ontmoeting zogezegd. Hij oogde fit en energiek. Maar al gauw deelde hij zijn geestelijke uitputting met ons. Die vond zijn oorsprong in zijn werkzame leven. Een leven dat inmiddels achter hem lag. Want als politieman was hij afgekeurd. Ongevraagd begon hij te vertellen.

"Politieman is de mooiste baan van de wereld. Maar elke diender eindigt met een stresssyndroom. Geloof me: echt elke diender. Ik dus ook. Er zijn er maar weinig die ongeschonden hun pensioen halen. Twee jaar geleden heb ik een zelfmoordpoging gedaan. Die mislukte. Ik had het geweld dat ik in al die jaren voor mijn kiezen heb gekregen, niet verwerkt. Dat kwam er allemaal uit. De aanleiding was de geboorte van mijn kleinzoon. In hem zag ik het geweld van deze wereld weerspiegeld. Toen ben ik ingestort."

Het was overigens niet alleen het geweld dat hem de das om deed.

"Ook het verdriet waar je als politieman mee te maken krijgt. Zoals het verdriet van die vrouw in Diemen. Op één dag verliest ze 's ochtends haar kind en 's middags haar man. Beide gebeurtenissen stonden los van elkaar. Maar het gebeurt. "

Hij liet zich nu in een kliniek behandelen. 

"En toch is politieman de mooiste baan van de wereld. Ik had dit nooit willen missen. Al deze ervaringen zijn zo verrijkend voor mij geweest."

Vriendelijk groetend nam hij afscheid. Een willekeurige voorbijganger zou geen idee hebben van de geestelijke en emotionele achtbaan die deze man heeft afgelegd.

 

Paul Strijp, 24 april 2021