Het nieuwe H-woord

Jarenlang was het politiek een taboe. Het H-woord. De politicus die dit woord in de mond nam, was geen lang leven beschoren. Het H-woord stond voor: afschaffing van de hypotheekrente-aftrek. Inmiddels is de kogel door de politieke kerk: deze aftrek wordt de komende jaren wel degelijk afgeschaft, zij het geleidelijk. Het H-woord bestaat daarmee niet meer.

Of toch wel? Ik meen het - onhoorbaar - te horen in de zorg. Om preciezer te zijn: in het verpleeghuis. Niet onder het personeel en ook niet onder de bewoners. Maar onder de bezoekers. Dat zijn familieleden, vrienden of kennissen van de bewoners. De bewoners lijden aan ernstige vormen van hersenafwijkingen of geheugenstoornissen die zelfstandig leven onmogelijk maken. Met alle bewondering voor de inzet van het personeel dat haar werk onder zeer moeilijke omstandigheden moet doen, zijn de toestanden in een verpleeghuis schrijnend. Zij confronteren ons met de gruwelijke en vaak nietsontziende afbladdering van het leven. De laatste levensfase kan voor deze bewoners wreed zijn. 

De bezoekers van de verpleeghuizen, vaak ook niet meer de jongsten, spreken het niet hardop uit. Maar het nieuwe H-woord staat op hun gezichten te lezen, de angst vaak zichtbaar: hoe zal ik ooit sterven? Blijft mij een dergelijk levenseinde bespaard? Of is mijn lot dat ook ik toekomstig bewoner zal zijn?

Met de toenemende vergrijzing zal dit nieuwe H-woord steeds luider doch onhoorbaar gaan klinken, elk mens zal zijn angsten rondom zijn levenseinde individueel moeten dragen.

Paul Strijp, 8 augustus 2018