Alleen een wandelingetje als er een stagiair is

Daar zat hij dan. Gedwongen opgenomen. Gevangen in een gesloten afdeling. Vanwege voortschrijdende Alzheimer in zijn eigen huis niet meer te handhaven. Hij zal het zichzelf nauwelijks nog bewust zijn geweest. Gelukkig maar! Zittend op een stoel keek hij naar buiten, waar af en toe een auto passeerde. Meer niet. Hij leek vrede te hebben met de situatie.

Die situatie bestond uit een modern en warm aandoend ziekenhuis met vriendelijk en -voor zover we dat konden beoordelen- deskundig personeel. Maar voor het overige was die situatie toch vooral prikkel-arm. Natuurlijk, een activiteitenbegeleider bood diverse programma's en therapieën aan. Naast dat aanbod bestond de dag uit zitten, staren, zitten en staren. Stilzwijgend in het voorportaal van de dood. Waarom niet elke dag ook een fikse wandeling buiten gemaakt, vanzelfsprekend onder toezicht? De hedendaagse geriatrische inzichten immers laten aan duidelijkheid niets te wensen over: bij het vertragen van verouderingsprocessen werkt niets zo goed als beweging. Er gaat geen dag voorbij of psycholoog Erik Scherder laat ons dat weten via alle media die hem ter beschikking staan. 

"We zouden dat wel willen, mijnheer", kregen we te horen, "maar voor een wandeling buiten hebben wij het personeel niet meer. Dat is allemaal wegbezuinigd. We kunnen dat alleen doen als we zo af en toe over een stagiair beschikken".

We bezuinigen in Nederland op de dingen die er echt toe doen.

Paul Strijp, 20 januari 2018

Grenzen aan de glimlach van Coolblue

Zondagochtend, half elf. Ons wijkje ontwaakt, heel voorzichtig. Hier en daar laat een baas zijn hond uit, een enkele wielrenner trotseert de winterse kou, achter de meeste gevels wordt genoten van een gezamenlijk ontbijtje. Dan plots. De rust wordt wreed verstoord, in de verte dient zich onverbiddelijk de 24 uur-economie aan. Alsof het een doordeweekse dag betreft draait een bestelbus de wijk in. Een routinematige handeling, zo oogt het. Maar ik herhaal: het is zondagochtend, half elf. Zelfs Albert Heijn en Jumbo, toch de reuzen in deze economie, wagen zich niet aan deze fratsen. Die openen hun deuren op zijn vroegst anderhalf uur later. Even routineus worden de elektrische apparaten uit de bus getild en, alles voor een glimlach, bij de klanten bezorgd. Deze kijken tevreden toe, gehuld in ochtendjas.

De concurrenten van Coolblue kunnen natuurlijk niet achterblijven. Binnen een jaar is bezorging aan huis op de vroege zondagochtend business as usual. Waarna Coolblue diezelfde concurrenten weer een stap vóór wil zijn en midden in de nacht bezorgt. Uw wasmachine om half vier 's nachts geïnstalleerd? Dat is geen enkel probleem, dat doet Coolblue voor diezelfde glimlach. Zo verovert de 24 uur-economie geleidelijk en onomkeerbaar verder terrein.

Zijn er grenzen aan de glimlach?



Paul Strijp, 14 januari 2018

Postuum: een Nobelprijsje voor Eise Eisinga

Zijn wetenschappelijk werd deed hij er even bij. In de avonduren, vanuit de huiskamer waar hij met vrouw Pietje en kinderen leefde. Overdag had hij wel andere dingen aan zijn hoofd, hij moest de kost verdienen als wolkammer. Dat belette hem niet om reeds op zijn zestiende een lijvig wiskundeboek te voltooien. Een genie zogezegd.

Naast zijn fascinatie voor de wiskunde en het heelal had hij als wetenschapper een missie. Hij wilde de zogeheten liefhebbers van de waarheid, lieden die allerhande onzin uitkraamden en daarmee velen de stuipen op het lijf joegen, ontmaskeren. Hij wilde de mensen dus geruststellen. Heus, het einde der tijden was niet nabij omdat de aarde in de zon terecht zou komen. Zijn missie luidde dus: ontmythologiseren. Daartoe bootste hij in zijn huiskamer het heelal na. Kijk eens, hoe alle planeten met hun manen in keurige vaste banen om de zon cirkelen. Er gaat helemaal niets mis. Nog steeds te zien in het naar hem genoemde Planetarium Eise Eisinga in Franeker.

De Nobelprijs is ingesteld in het jaar 1901. Eisinga was toen al ruim zeventig jaar dood. Zijn planetarium is klein en bescheiden. Hij zal er zelf waarschijnlijk niet om gemaald hebben, maar de man verdient meer.

Zou het Comité voor de uitreiking van de Nobelprijzen zich niet eens achter de oren kunnen krabben? Een mooi, klein doch waardig postuum prijsje?


Paul Strijp, 7 januari 2018

(bron: foto genomen in Planetarium Eise Eisinga, Franeker)

De metamorfose van een kleinkunstenaar: Herman van Veen is team

Meer dan vijftig jaar vormde hij een onafscheidelijk duo met de in 2014 overleden pianist Erik van der Wurff. Waar een ander op zoek zou gaan naar een opvolger, toonde Herman van Veen tijdens zijn optredens in Carré in november en december een ware metamorfose. Hij trad niet op met een nieuwe pianist maar met een orkest. Daarin was Van Veen de primus inter pares. Hij had de leiding maar droeg deze soms moeiteloos over aan een andere muzikant. Om die te laten schitteren. Op die momenten nam hij zelf genoegen met een rol op de achtergrond als drummer, gitarist of violist.

Gelukkig liet hij zo af en toe de klassieke tijden met Van der Wurff ook nog herleven. Met klassieke nummers zoals Anne. Met verhalen zoals dat over het optreden van een oom in een Utrechtse theaterzaal die gevuld was met tachtig mensen uit de buurt. En met dans die verraadde dat deze 72-jarige nog niets van zijn lenigheid verloren heeft.

Ooit werd Erica Terpstra, voormalig topsportster, kamerlid en staatssecretaris, door iemand omschreven met de woorden: Erica is team.


Wat voor Erica geldt, geldt ook voor Herman.


Paul Strijp, 7 januari 2018