Dubbele Gründlichkeit in Hannover

Toch weer een sterk staaltje Duitse Gründlichkeit, dacht ik. Alles zo goed geregeld in dit land. Wat was er aan de hand? Bij binnenkomst in station Hannover stond de trein even stil. "We zijn te vroeg, er staat nog een trein voor ons te wachten", liet de conducteur ons weten. Te vroeg, geweldig, kom daar eens om in ons land met al zijn vertragingen, dacht ik. Een gevoel van bewondering voor onze oosterburen maakte zich van mij meester.


Op station Hannover moest ik overstappen, ik snelde naar mijn trein op een ander perron. Niet de trein die ik gereserveerd had, maar een treintje eerder. Moet kunnen, was mij verzekerd, gewoon even vooraf bij de conducteur melden. Die vond de zaak te onbenullig voor woorden en knikte slechts minzaam. Na een klein kwartier kwam een vrouwelijke collega van deze man de kaartjes controleren. In mijn beste Duits, nog steeds van een behoorlijk steenkolen gehalte, legde ik haar de situatie uit. En terwijl ik dat deed was ik trots op mijn Duits en trots op mezelf, ik mocht er wezen. Maar hoe meer mijn zelfrespect steeg, hoe strenger die Duitse juffrouw keek. Ze schreeuwde nog net geen raus, maar haar boodschap had wel die strekking. Mijn zelfrespect daalde net zo snel als het gekomen was. Ik droop af bij het volgende station, hoewel ik vond dat ik er nog steeds wezen mocht.

De Duitse Gründlichkeit, er zitten meerdere kanten aan.



Paul Strijp, 29 juni 2017