Witsen maakte deel uit van de schilderbeweging van de Tachtigers. Daartoe behoorden ook Breitner en Israels. Zij huurden de onder- en bovenverdieping en schilderden de arbeiders in de stad, vaak vrouwen. Die gaven ze dierlijke trekken en extra lelijke gezichten. Ook herintroduceerden zij het naakt in de schilderkunst. Hun vrouwen straalden een seksualiteit uit die voorheen ontbrak.
Deze geestverwantschap kon niet verhullen dat het kon knetteren tussen beiden. Er ontstond onenigheid toen Breitner Israels ervan beschuldigde zijn modellen in te pikken. Maar toen Israels een schilderij van Breitner in een etalage zag hangen, erkende hij in Breitner zijn meerdere.
"Ik dacht, ik schei ermee uit, tegen zulk werk is toch niet op te schilderen. (...) Het is toch een verdomde geschiedenis dat ik juist met die vent die ik juist zoo nodig had nooit heb kunnen opschieten."
Een ultieme verzuchting. Je hoort de vrede terugkeren daar aan het Oosterpark nummer 82.
(Bron: tentoonstelling Rumoer in de stad, Gemeentemuseum Den Haag, voorjaar 2017)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten