Daar stond ik dan. Op bezoek bij een Syrische vluchteling met zijn twee kinderen. Klassieke vluchtgeschiedenis: barre tocht door de woestijn en vervolgens met een bootje de Middellandse Zee over. Zeven maanden later al in het bezit van een verblijfsvergunning. In onze termen een èchte vluchteling: een man die bij terugkeer naar zijn land van herkomst te vrezen heeft voor zijn leven.
Onze gehele familie zou ook worden uitgenodigd. Voor het huwelijksfeest. De dochter zou één van de komende weken een ontmoeting hebben. Met een Syrische jongeman die al twee jaar in Nederland woont. Zij kende hem nog niet. De afspraak voor de ontmoeting was gemaakt via de vaders die elkaars telefoonnummer hebben. Na het gesprek vindt er een intern beraad in familiaire kring plaats: wel of niet trouwen? Is deze jongeman haar waard? Beide opties liggen nog open, ik had niet de indruk dat er sprake zou zijn van een gedwongen huwelijk. Toch liet het voorval me niet los. Bij alle gemeenschappelijkheid en sympathie die ik voor deze mensen voelde, zijn de culturele verschillen enorm.
Dit meisje doet haar best om in onze westerse samenleving te integreren. Is dat überhaupt mogelijk, zo vraag ik mij af, als zij deze achtergrond met zich meesleept?
Paul Strijp, 2 april 2016
Geen opmerkingen:
Een reactie posten