Tijdens onze wandeling door de Westpolder in Groningen werd ik gekweld door een zeer heftige aandrang om de toilet te bezoeken. Zo heftig dat verder wandelen schier onmogelijk was. Midden op straat stond ik stil. Gewoon voor me uit te kijken. Wel vijf minuten lang. De voorbijgangers moeten vast gedacht hebben: "Goh, zo heel veel is hier toch niet te bekijken, waarom staat deze man daar voor zich uit te staren?".
En toen plots lag hij daar. De Theetuin in Houwerzijl. De letters OPEN voelden als een geschenk uit de hemel. Ik strompelde naar binnen, heb het toilet ternauwernood gehaald. Op het toilet heb ik God op mijn blote knieën bedankt. God is dood, zei Nietzsche ruim honderd jaar geleden. Ik was blij dat God zich in Houwerzijl nog even liet zien.
Als humanist vraag ik mij af waarom de mens God toch alleen aanroept in tijden van hoge nood.
Paul Strijp, 30 april 2016
Geen opmerkingen:
Een reactie posten