De mens is van nature een hartstikke jaloers wezen. Als de ander iets extra's krijgt wat ik niet ontvang, dan is de wereld te klein.
Op een verjaardagsfeestje sprak ik ooit met een medewerkster van het Reumafonds. Zij vertelde mij dat die organisatie het plan had opgevat om haar vrijwilligers, de collectanten, in het zonnetje te zetten. Daartoe had het fonds een groot aantal kaarten gekocht voor een show van Joop van den Ende. Er was één maar: het totaal aantal vrijwilligers was groter dan het aantal kaarten. En dus koos het fonds voor het principe: wie het eerst maalt, wie het eerst haalt.
Op maandagochtend om negen uur werd een website opengesteld voor de bestelling van gratis kaarten. Om vijf over negen crashte de site. En wat iedereen natuurlijk levensgroot had zien aankomen: een groot aantal vrijwilligers wist géén kaart te bemachtigen. Dat waren vooral de ouderen die al meer dan veertig jaar door weer en wind langs de deuren liepen met hun collectebus. Het fonds ontving een groot aantal opzeggingen van woedende vrijwilligers. Waarom die ander wel een beloning en ik niet?
Het onderstaande filmpje van de wereldberoemde apenbioloog Frans de Waal moet u beslist even bekijken. Wat blijkt? Dergelijke gevoelens van jaloezie zijn diep ingebakken. Bij ons allemaal.
Schaam u dus niet. Als u die gevoelens óók heeft, is dat een blijk van een normale biologische aanleg. Ik heb er zelf ook last van.
https://www.youtube.com/watch?v=meiU6TxysCg
Maar schaam me er overigens wel voor.
Paul Strijp, 13 februari 2016
Geen opmerkingen:
Een reactie posten