Schuldgevoel van een voetbalvader

Eén van zijn ploeggenoten kwam aan het begin van de tweede helft met een tosti het veld oplopen. Mijn zoon wandelde de gehele wedstrijd, te moe van het uitgaan om ook maar één sprintje te trekken. Tijdens de warming-up leunde hij uitgeput tegen de doelpaal. En een derde moest al vroeg in de eerste helft het veld verlaten vanwege een onbesuisde actie van een tegenstander.

Een vriendenteam. Dat was de ambitie van mijn zoon bij de overgang van de junioren naar de senioren. Hij had de kwaliteiten om bij de senioren in een hoog team te spelen, maar hij verkoos de weg van zijn hart. Een vriendenteam. Op die keuze was ik trots, zeker omdat hij de vragende blikken van mensen uit zijn omgeving weerstond. Wat hem helemaal charmant maakte, was dat hij ondertussen stiekem bleef dromen van een profcarrière in Italië.

Wat ik aanschouwde, had met voetbal allemaal niks te maken. Dit haalde nog niet het niveau van een potje zomeravond-voetbal op de camping. Deze jongens, allen adolescent, zouden zonder problemen het onderspit delven tegen oude mannen met bierbuiken. De tranen schoten in mijn ogen. Ik kon het niet langer aanzien, moest denken aan zijn wervelende acties bij de junioren en realiseerde me dat die definitief tot het verleden behoorden.

Voortijdig verliet ik het sportcomplex. Teleurgesteld, maar op hetzelfde moment maakte een schuldgevoel zich van mij meester. Waarom kon ik de beker van deze wanvertoning niet gewoon helemaal leegdrinken? Ik hield toch van hem, wat deden zijn prestaties er dan toe?

Als ouder valt het niet mee om je eigen dromen over de carrière van je kinderen overboord te gooien en hun keuzes echt te respecteren.


Paul Strijp, 28 maart 2015