Het zou een militaire operatie worden. Langzaam maar zeker zou mijn gebit gekroond gaan worden. Zorgvuldig en behoedzaam zou de één na de andere kies aan de beurt komen. Vanuit preventief oogpunt was dat nodig, zei de ene tandarts. Welnee, zei een andere tandarts uit dezelfde praktijk. Met kronen van het gebit moet je zo lang mogelijk wachten. Niks meerjarenplan. Pas kronen op het moment dat het echt niet anders kan.
Om de pijn te bestrijden als gevolg van de grote ruimten tussen mijn kiezen, moest ik eerst maar eens een mondhygiëniste bezoeken. Die zou de pijn vast verminderen door mij een aantal bijzondere technieken aan te leren. Aldus de ene tandarts. Welnee, zei een andere tandarts uit dezelfde praktijk. Niks mondhygiëniste. Door een kleine ingreep konden de contactpunten tussen mijn kiezen hersteld en daarmee de pijn verminderd worden.
Het vak van tandarts staat in Nederland in hoog aanzien. Toch voelt een behandeling als een grote tombola. Wat is hier aan de hand? Is de ene tandarts een kwakzalver en de ander een echte vakman?
Misschien staat het vak wel in te hoog aanzien, misschien is een tandarts in de eerste plaats een kunstenaar die ook maar wat probeert.
Paul Strijp, 18 maart 2015
Geen opmerkingen:
Een reactie posten