Schuldgevoel van een voetbalvader

Eén van zijn ploeggenoten kwam aan het begin van de tweede helft met een tosti het veld oplopen. Mijn zoon wandelde de gehele wedstrijd, te moe van het uitgaan om ook maar één sprintje te trekken. Tijdens de warming-up leunde hij uitgeput tegen de doelpaal. En een derde moest al vroeg in de eerste helft het veld verlaten vanwege een onbesuisde actie van een tegenstander.

Een vriendenteam. Dat was de ambitie van mijn zoon bij de overgang van de junioren naar de senioren. Hij had de kwaliteiten om bij de senioren in een hoog team te spelen, maar hij verkoos de weg van zijn hart. Een vriendenteam. Op die keuze was ik trots, zeker omdat hij de vragende blikken van mensen uit zijn omgeving weerstond. Wat hem helemaal charmant maakte, was dat hij ondertussen stiekem bleef dromen van een profcarrière in Italië.

Wat ik aanschouwde, had met voetbal allemaal niks te maken. Dit haalde nog niet het niveau van een potje zomeravond-voetbal op de camping. Deze jongens, allen adolescent, zouden zonder problemen het onderspit delven tegen oude mannen met bierbuiken. De tranen schoten in mijn ogen. Ik kon het niet langer aanzien, moest denken aan zijn wervelende acties bij de junioren en realiseerde me dat die definitief tot het verleden behoorden.

Voortijdig verliet ik het sportcomplex. Teleurgesteld, maar op hetzelfde moment maakte een schuldgevoel zich van mij meester. Waarom kon ik de beker van deze wanvertoning niet gewoon helemaal leegdrinken? Ik hield toch van hem, wat deden zijn prestaties er dan toe?

Als ouder valt het niet mee om je eigen dromen over de carrière van je kinderen overboord te gooien en hun keuzes echt te respecteren.


Paul Strijp, 28 maart 2015

De tombola van de tandarts

Het zou een militaire operatie worden. Langzaam maar zeker zou mijn gebit gekroond gaan worden. Zorgvuldig en behoedzaam zou de één na de andere kies aan de beurt komen. Vanuit preventief oogpunt was dat nodig, zei de ene tandarts. Welnee, zei een andere tandarts uit dezelfde praktijk. Met kronen van het gebit moet je zo lang mogelijk wachten. Niks meerjarenplan. Pas kronen op het moment dat het echt niet anders kan.

Om de pijn te bestrijden als gevolg van de grote ruimten tussen mijn kiezen, moest ik eerst maar eens een mondhygiëniste bezoeken. Die zou de pijn vast verminderen door mij een aantal bijzondere technieken aan te leren. Aldus de ene tandarts. Welnee, zei een andere tandarts uit dezelfde praktijk. Niks mondhygiëniste. Door een kleine ingreep konden de contactpunten tussen mijn kiezen hersteld en daarmee de pijn verminderd worden.



Het vak van tandarts staat in Nederland in hoog aanzien. Toch voelt een behandeling als een grote tombola. Wat is hier aan de hand? Is de ene tandarts een kwakzalver en de ander een echte vakman?

Misschien staat het vak wel in te hoog aanzien, misschien is een tandarts in de eerste plaats een kunstenaar die ook maar wat probeert.


Paul Strijp, 18 maart 2015

Nooit meer luisteren, samenvatten en doorvragen

 

"Gepassioneerde mensen praten de hele dag door elkaar heen".

Een opmerking van de Belg Jef Staes. Vandaag volgde ik een college bij hem. Mensen die hun hart volgen en hun talenten inzetten, zijn daar vol van. En vertellen de hele dag over hun passie zonder zich daarbij iets gelegen te laten liggen aan de wetten van de communicatie. Gewoon prettig door elkaar heen kakelen. De ander vooral niet uit laten praten, maar die ander juist met geweld onderbreken om vervolgens zelf weer enthousiast te gaan zenden.

Een zin die mij aan het denken zette. Ik stoor mij aan mensen die door elkaar heen praten. Ben er zogezegd allergisch voor. Luisteren, samenvatten en doorvragen. Dat is de trits waarmee ik opgeleid ben. Die probeer ik toe te passen en hoewel dat hartstikke moeilijk is en dus lang niet altijd lukt, verwacht ik ook van anderen dat ze braaf en netjes luisteren, samenvatten en doorvragen.



"Gepassioneerde mensen praten de hele dag door elkaar heen".

Door die zin van Staes realiseerde ik mij dat mijn allergie vooral iets over mijzelf zegt. Volgens de theorie van de kernkwadranten heb je een allergie voor iemand die teveel heeft van jouw uitdaging. Het zal dus mijn uitdaging zijn om minder beheerst mijn eigen gevoelens en passie uit te drukken. Om gewoon eens een keer niet door te vragen maar ongegeneerd iemand te onderbreken en over mijn passie voor het bloggen te beginnen. Een andere uitdaging is om juist ruimte te geven aan deze gepassioneerde mensen. Laat ze hun gang gaan. Beroof deze mensen niet van hun ziel door te verwachten dat ze af en toe zwijgen. Dat doen ze toch niet. En dat is maar goed ook.

Zonder passie geen leven.


Paul Strijp, 12 maart 2015

Na de crisis: een Palazzo als huurwoninkje

Iedereen beloofde plechtig beterschap. Als straks de crisis voorbij zou zijn... Als straks de crisis voorbij zou zijn, dan zou iedereen zijn leven beteren. De banken zouden geen rotzooi meer verkopen. Geen derivaten meer. Projectontwikkelaars zouden de klanten weer centraal gaan stellen. Iedereen zou terugkeren naar zijn core business. Ja, we hadden allemaal ons lesje wel geleerd.

Inmiddels zijn we zes jaar verder. NRC Handelsblad kopte vorige week dat onze schulden wereldwijd groter zijn dan vóór de crisis. De situatie is kwetsbaar. De beurzen gaan naar een all time high. Maar we zitten weer op een luchtbel, de producten van veel banken zijn opnieuw van een dubieus allooi. Kort en goed: de boel staat weer op springen.

Ook de bouw trekt langzaam aan. Ik zie het in ons eigen wijkje. Op de locatie waar de basisschool van onze kinderen tegen de vlakte ging, worden huurwoningen uit de grond gestampt. Dat gaat in een moordend tempo. Klats, fladder, er staan weer dertig woninkjes. Dicht op elkaar gebouwd, standaard uitvoeringen, hoge huurprijzen.

Als de ontwikkelaars de klanten echt centraal zouden stellen, zou de tekst in de brochures voor potentiële huurders ongeveer als volgt luiden. "Dit is een rechttoe rechtaan woninkje. Niks bijzonders. U zit dicht op uw buren, dus houdt u serieus rekening met overlast. Ook het parkeren zal niet meevallen. U gaat te veel huur betalen. Maar met een beetje opoffering is het in deze woning best vol te houden. Wij wensen u veel woonplezier".



Op de borden lees ik dat het project de naam Palazzo draagt.


Paul Strijp, 1 maart 2015