Hij was er aan toe. En wij waren er aan toe. Het was goed dat hij uit huis zou gaan. Hij was ook te groot geworden, paste niet meer. Om nog maar te zwijgen van alle nachtelijke escapades, de te harde muziek en de gebruikte koffiefilters die hij altijd in het koffieapparaat achterliet.
En toen was hij weg. En toen was het stil. Heel stil. De dynamiek was niet meer. Alles ligt nu op zijn plaats. Er is niets meer om je over op te winden. Zelfs de WiFi doet het weer, want al die gekke apparaten zoals de X-box en de PlayStation heeft hij ook meegenomen.
Ik ben trots op hem. En ik mis hem. Voel het gemis. Aan zijn onverbeterlijk optimisme, zijn lawaai, zijn levenslust. Zijn bravoure. "Pap, ik heb hier een fantastische jeugd gehad", sprak hij toen hij zijn laatste spulletjes had gepakt.
Paul Strijp, 4 februari 2015
Geen opmerkingen:
Een reactie posten