Zo heel veel trek had hij er niet in. Alweer een safari, dat kwam hem eigenlijk wel zijn keel uit. Vooral die tochten overdag waarbij je geen enkel beest van de Big Five zag, konden hem gestolen worden. De verzengende hitte deed het laatste beetje zin verdampen.
Terwijl voor ons, voor ons als gezin, die safari's het hoogtepunt vormden. Naast het familieweerzien dè prikkel om naar Zuid-Afrika te gaan. Big Five of geen Big Five, dat donderde niet. Terend op eerdere herinneringen vroegen wij ons vertwijfeld af: hoe kun je nu ooit genoeg krijgen van een safari? Maar kennelijk kan de verveling ook in een Zuid-Afrikaans national park toeslaan.
En toch ging hij mee, mijn broer. Voor een ochtendsafari. Half vijf op. Een beetje schuldig voelde ik me wel. Hij had er natuurlijk ook voor kunnen kiezen om uit te slapen. Dat had hij als onze gastheer wel verdiend. Alleen een ontmoeting met een roofdier uit de Big Five zou dat schuldgevoel kunnen wegnemen.
We kregen meer dan dat. Leeuwen en rhino's van de Big Five. En die leeuwen liepen nog wel recht op onze jeep af. Verder wilde honden en hippo's uit de categorie 'gevaarlijk maar geen Big Five'. Om de talloze zebra's, apen, impala's, giraffen en ander onschuldig gedierte vooral niet te vergeten. Hij genoot. Dat kon je zien en dat gaf hij zelf ook aan. "We hebben geboft", liet hij ons weten.
Ik verliet opgelucht de jeep, dit was een spannende safari.
Paul Strijp, 25 december 2014
Geen opmerkingen:
Een reactie posten