Een park in IJburg in Amsterdam. Bij het einde van een brug hangen een aantal borden. Ik sta versteld van zoveel lompheid. Twee borden met een gebod en eentje met een onduidelijke boodschap. Bij gladheid wordt niet gestrooid. En wie is de afzender van deze boodschap?, vraag ik mij af. Tot wie kan ik mij richten als ik het met de beslissing om niet te strooien oneens ben? Tot het stadsdeel Amsterdam-Oost? Of tot een of andere gemeentelijke dienst? Géén idee!
En waarom wordt er dan wel niet gestrooid? Bezuinigingen? Géén strooizout meer verkrijgbaar? Vallen botbreuken als gevolg van uitglijden voortaan onder het eigen risico van de burger? Of is de overheid van mening dat de burger bij gladheid zelf maar moet strooien? Een maatregel in het kader van de participatiemaatschappij zogezegd. Als burger tast ik in het duister.
Maar één ding is zeker. Als het hier een maatregel in het kader van de participatiemaatschappij betreft, dan voel ik mij beslist niet aangesproken en uitgenodigd. Daar is meer voor nodig.
De overheid buigt zich al vele decennia over de vraag hoe zij de burger serieus en met respect tegemoet kan treden. Soms zie en ervaar je hoe moeizaam dat proces kennelijk is.
Paul Strijp, 10 december 2014
Geen opmerkingen:
Een reactie posten