Ik ben mijn laaghangende ooglid

Ruud Lubbers. Onze voormalig premier. De meesten herinneren hem vanwege zijn onnavolgbare volzinnen en zijn dikke wenkbrauwen. Ik zie de man vooral voor me met zijn laaghangende oogleden. Die heb ik zelf namelijk ook. En daar moet maar eens wat aan gebeuren, vindt mijn familie. Mijn oudste dochter voorop. Geen gezicht, zo'n laaghangend ooglid. Bovendien word je er moe van.


 

Zo gezegd, zo gedaan. Nu wil het toeval dat mijn nichtje en haar partner beiden plastisch chirurg zijn. Mijn nichtje is ook van mening dat een operatieve ingreep verantwoord is. "Ze hangen echt te laag, Paul. Je zult er van opknappen". Zij is de beroerdste niet, dus zij wil mij wel helpen. Je schijnt een week gehavend door het leven te gaan, maar dan heb je ook wat.

Een jeugdvriend noemde mij vroeger eens een kruising tussen Mick Jagger, Johnie Rep en wijlen Willem Ruijs. Zelf zou ik daar dus Ruud Lubbers aan willen toevoegen. Een klein beetje van alle vier. Niet vanwege hun artistieke, sportieve of politieke kwaliteiten, want die heb ik niet. Maar vanwege een kleine overeenkomst in het uiterlijk. En dat is precies de reden dat ik niet naar mijn nichtje ga. De schat, ik vind het erg lief dat ze dit voor mij wil doen. Maar ik bèn dat laaghangend ooglid. Zoals mijn vrouw en haar familie allemaal voortanden hebben die iets te ver naar voren staan. Ook niets aan doen, want je mankeert een identiteit.

We zijn verleerd om de schoonheid, ja zelfs de onmisbaarheid van onze imperfecties in te zien. Om die te omarmen en er zelfs van te houden. We zijn onze tekortkomingen. Ik ben en blijf er graag een beetje vermoeid door.

Paul Strijp, 26 januari 2014