De mensen in deze wijk gaan niet naar een concert van André Rieu. Of naar het Preuvenemint, het grootste culinaire openluchtfestival van de Benelux. Aldus Josse de Voogd, electoraal geograaf. Hij heeft het over de mensen in het westen van de stad Maastricht. Daar liggen de parochiewijken, na de Tweede Wereldoorlog uit de grond gestampt om de inwoners te verheffen en opnieuw op te voeden. Met als ultieme doel: voorkomen dat zij socialistische burgers zouden worden.
De Voogd weet waar hij het over heeft, want hij schreef eerder met René Couperus de Atlas van Afgehaakt Nederland. Een buitengewoon verhelderend rapport over de verdeling van politieke voorkeuren in ons land. Het land is, zo laat de atlas zien, op een complexe wijze ongelijk verdeeld. In het zuiden van het land zijn de anti-establishment partijen relatief sterk. Deze vertegenwoordigen de kiezers die De Voogd aanduidt als afgehaakten. Afgehaakten, vooral mensen met een laag inkomen en een dito opleiding, voelen zich niet meer gehoord door en betrokken bij politiek en maatschappij.
Voor deze mensen dus geen Rieu, maar wel de Maastrichtse artiest John Tana. Zo bleek mij onlangs tijdens een onvergetelijk optreden van Tana in het Theater aan het Vrijthof. Een compleet ander publiek dan bij André Rieu. Jong en stokoud, alle sociale klassen bij en door elkaar. Ik heb geen systematisch onderzoek gedaan, maar had sterk de indruk dat óók inwoners van parochiewijken een kaartje hadden weten te bemachtigen.
Het is maar de vraag of het zo wrang is voor de afgehaakte doelgroep die wel naar volkszanger John Tana gaat. Ook zonder subsidies weten zij wel het volksvermaak op te zoeken. Die afgehaakten voelen zich sowieso niet thuis op een snobistisch evenement als het Preuvenemint op het Vrijthof of bij klassiekers als de Johannes Passion in de Maastrichtse St. Jan of een Matthäus Passion in het Concertgebouw te Amsterdam. Mochten voor die gelegenheden de cultuursubsidies worden beperkt, dan zullen zij daar geen nacht wakker van liggen. En ja dat soort cultuur is nu eenmaal voor de happy few die ook na beperking van subsidies het duurdere kaartje kunnen aanschaffen. Friedrich Nietzsche stelt het nog scherper. De cultuur/kunst dankt juist haar bestaan aan de onrechtvaardigheid, Hij zou Strijp verwijten dat hij op de morele stoel van de onrechtvaardigheid gaat zitten. Nietzsche kiest voor cultuur als esthetisch fenomeen. Alleen in die zin is het gerechtvaardigd. Dat betekent dat de glans van de hoogcultuur slechts open staat voor de happy few. Democratiseer je het en laat je eenieder toe, dan vernietig je de cultuur van je land. Daar zijn ook concrete voorbeelden voor aan te wijzen bij de sociaal-revolutionaire bewegingen van de 20e eeuw. Het leidde tot verraad aan de cultuur en de kunst, zoals het stuk slaan van kunstobjecten. Zo'n vaart zal het in de huidige tijd niet lopen. Niettemin dient Strijp zich de woorden van Lou Reed eigen te maken: Life is good but not fair at all.
BeantwoordenVerwijderenEr naar kijken en luisteren. Niets zeggen en verder gaan !
BeantwoordenVerwijderen