Aldus Estragon, één van de personages, in het eerste bedrijf van het toneelstuk Wachten op Godot van de schrijver Samuel Beckett. Deze zin kwam binnen. Hij onderstreepte voor mij in alles de zinloosheid van het bestaan. Een nihilist, die Beckett, zo schoot door mijn hoofd.
Daar dacht de regisseur van het stuk, Erik Whien, anders over. In het programmaboekje las ik dat Beckett volgens hem een minimalist is. 'Hij laat zien dat er ook moois te vinden is in leegte'. Door te wachten worden we ons bewust van het verstrijken van de tijd, van de vergankelijkheid van het bestaan. 'Alles wat een begin en een midden heeft, heeft ook een einde. (...) Mooi zou zijn als eindigheid zo ook lichtheid in zich mag dragen'. Alles herhaalt zich tot in de eeuwigheid, maar met verval. Alles wordt minder, iedereen raakt dingen kwijt.
Zinloosheid, leegte, vergankelijkheid en eindigheid kunnen dus kennelijk samengaan. Waarbij Whien leert dat die drie laatste wel degelijk zin, betekenis kunnen hebben. En ook nog eens mooi kunnen zijn. Wat doet die zinloosheid van mij dan nog in dat rijtje?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten