Het heeft een week geduurd voordat ik wist wat ik nu eigenlijk echt van dit bezoek vond. Het bezoek met mijn zoon aan het nieuwe Grachtenmuseum aan de Herengracht in Amsterdam. Maar na die week wist ik het: dat bezoek was een dubbele ervaring, waarbij het klinische overheerste.
Aan de ene kant een heel behoorlijke inhoudelijke introductie op de geschiedenis van de grachten. Met veel aandacht voor de Gouden, de zeventiende Eeuw. De eeuw waarin de grachten werden aangelegd en Amsterdam in korte tijd zeer welvarend werd. Met opvallende parallellen met onze tijd: immigratie en ruimtetekort. En met zo af en toe een vileine bijzin. Zoals: Amsterdam mag dan altijd gastvrij en tolerant zijn geweest, daar lagen pragmatische overwegingen aan ten grondslag. Lees: een welbegrepen eigenbelang om de handel te stimuleren.
En dan die andere kant van de medaille. Normaal gesproken heeft een museumbezoek iets naar-binnen-gerichts. Je staat voor een schilderij, bent in jezelf verzonken en loopt nog eens terug naar het portret dat je een half uur eerder hebt aanschouwd. Dat gebeurt in het Grachtenmuseum allemaal niet. Hier word je voortgestuwd. Door de vijf à zes vertrekken waar de audiovisuele tentoonstelling plaatsvindt. Strak afgemeten allemaal. Een klok aan de muur geeft op de seconde precies aan, wanneer je naar binnen mag. Wil je de tuin van het pand zien waarin het Grachtenmuseum is gehuisvest? Dat kan. De luiken gaan open om zich na een zekere tijd weer hermetisch te sluiten.
En dan is de audiovisuele tour afgelopen. Je gaat in het monumentale pand op zoek naar andere exposities over de grachten. Die zijn er niet. Wel is er een verloren tentoonstelling van een schilder over Amsterdam, niet eens over de grachten. Dat was het dan, dan sta je weer buiten.
Het Grachtenmuseum is ingericht voor het snel doorgeleiden en verwerken van grote stromen toeristen. Daar is niks mis mee, maar de allure van het pand suggereert een contemplatiever museum. Een museum waar je uren kunt grasduinen.
Nu zijn er bij de ingang nog twee jonge mensen waar je je museumjaarkaart kunt laten scannen. En waar je je 'device' in ontvangst neemt voor de audiovisuele tour. Ik voorspel dat die mensen er over een paar jaar niet meer zijn. Het Grachtenmuseum is dan personeel-vrij, de ontvangst van bezoekers is dan overgenomen door een robot.
Dat het niet zo ver mag komen.
Paul Strijp, 6 mei 2023
#grachtenmuseum
Geen opmerkingen:
Een reactie posten