'Pap, heb je nog een boek voor me? Iets literairs, iets met liefde. De laatste tijd heb ik namelijk alleen maar boeken over oorlog gelezen.'
Als vader gaat je hart sneller kloppen. Welke ouder wil nu niet dat zijn kind -dwars tegen alle trends in- literatuur leest? Ik dook de boekenkast in en stuitte snel op Màrquez. Liefde in tijden van cholera voldeed aan haar criteria. Op de een of andere wonderlijke wijze en zonder nadere toelichting koos ze voor Honderd jaar eenzaamheid van dezelfde schrijver. Mijn tevredenheid was er niet minder om: mijn kind ging aan de literatuur.
Een uur later hing ze er wat verveeld bij. Toegegeven, het was erg heet buiten. Maar op mijn vraag wat haar eerste indruk van het boek was, klonk een zucht. 'Driehonderd pagina's, pap, hele kleine lettertjes, allemaal in zo'n klein boekje. Ik ben op pagina 2.' Ik wist genoeg: dat boek ging 'm niet worden. De literaire rijkdom van Màrquez zou haar niet ten deel vallen.
Mijn tevredenheid slonk gek genoeg niet, ik snapte haar ook nog wel. Jongere generaties duiken niet meer de diepte van een roman in. Als iemand dat dan wel wil doen, moet dat aantrekkelijk worden gemaakt. Gebeurt dat niet, dan legt Màrquez het af tegen Netflix. Natuurlijk, jonge mensen zouden de luisterversie van een dikke roman-met-kleine-lettertjes tot zich kunnen nemen. Maar luisteren is niet hetzelfde als lezen. Waarom worden klassieke literaire romans niet voorzien van visualisaties en animaties?
Paul Strijp, 13 augustus 2022
Geen opmerkingen:
Een reactie posten