'Ik weet eigenlijk niet of die jongens van de marechaussee nu nog open zijn', zei de juffrouw in de centrale hal. Zij verwees ons door naar hun kantoortje, om de hoek. In de haven van IJmuiden, lekker briesje, warm maar net niet heet.
De jongen van de marechaussee begroette ons vriendelijk. Mijn kompaan had vooraf gebeld, we kwamen dus niet onverwacht. Hij vertelde dat hij zijn kantoortje nog even open had gehouden, in afwachting van onze komst. Geen strakke openingstijden dus, zoals bij elk andere publieksbalie in Nederland. Neen, gewoon gericht op de behoeften van de burgers. Klantvriendelijk, zo u wilt.
Het noodpaspoort waarvoor mijn kompaan kwam maakte hij met twee collega's keurig in orde. Duurde wel even, kleine drie kwartier, maar dat zal vast niet aan onze jongen hebben gelegen. Waarschijnlijk allemaal controlehandelingen die nodig zijn voor het verstrekken van zo'n document. Allervriendelijkst rekende hij ook af.
De bescherming van het Koninklijk Huis, van Schiphol en van het goud onder het kantoor van De Nederlandsche Bank op het Frederiksplein in Amsterdam. Dat waren volgens mij toch altijd zo'n beetje de taken van de marechaussee. Noodpaspoorten doen ze er dus kennelijk bij, voor mensen zoals u en ik. En dat doen ze goed, menig dienstverlener kan daar een voorbeeld aan nemen.
En wat ze ook goed doen: de diversiteit onder het personeel. Die jongens van de marechaussee liepen toch altijd met die strak geschoren koppies rond? Onze jongen niet, die had een knotje in zijn haar.
Hoe een kleine crisissituatie die noopte tot de aanvraag van een nooddocument je een ander beeld geeft van een belangrijke organisatie in ons land.
Paul Strijp, 13 augustus 2022
