Nieuwe verdienmodellen in het toerisme

Onervaren en onzekere reizigers. Dat zijn reizigers met een Hawaï-shirt, een grote zonnebril en een camera om de nek. Onervaren en onzekere reizigers verplaatsen zich in groepen, komen enkel en alléén naar een stad voor een foto bij de bekende attracties, dringen hun gedrag op aan de omgeving en besteden verder zo goed als niets. Was getekend Floor Milikowski in haar boek Van wie is de stad. Deze reizigers zorgen voor een wereldwijde toename van het massatoerisme. Maakten in 1980 zo'n 250 miljoen mensen een internationale reis, in 2016 waren dat er 1,2 miljard.


In Rome zag ik onlangs dat onzekere en onervaren reizigers voor geheel nieuwe verdienmodellen in het toerisme zorgen. Bij aankomst bij een attractie, bijvoorbeeld het Colosseum, word je besprongen door gretige verkopers. Die hebben maar één motto: skip the line. Kort en goed: koop een kaartje bij mij, dan help ik jou de wachtrijen van drie uur te omzeilen. Ga je niet op dat aanbod in, dan word je geconfronteerd met een ander type verkoper: hij die flesjes water aan de man probeert te brengen teneinde de ondraaglijke temperaturen in de wachtrijen te trotseren. Maar waar je ook voor kiest, uiteindelijk kom je terecht in een groep van vijftig man. Die moet zijn uiterste best doen om een slecht hoorbare en gebrekkig Engels sprekende Italiaanse gids te verstaan en begrijpen. Maar dat alles pas nadat de beveiligingsindustrie -die in niets onderdoet voor die op een moderne luchthaven- je toegang heeft verleend.


Allemaal verschijnselen die duiden op een nieuwe bloeiperiode van onze beschaving. Gelukkig vergeet de moderne mens daarin zichzelf niet. Er is immers nog een ander verdienmodel: de verkoopbranche voor selfie-sticks tiert welig.


Paul Strijp, 10 mei 2018

Daphne en het doorschijnend marmer

De Galleria Borghese in Rome puilt uit van de beelden van Bernini, een Italiaanse barokke beeldhouwer uit de zeventiende eeuw. Maar dit beeld raakt het meest. Vanwege de verfijning en het raffinement. De zonnegod Apollo was hartstochtelijk verliefd op Daphne. Het is niet helemaal duidelijk of hij haar verkrachtte dan wel dat zij zijn liefde eenvoudigweg niet beantwoordde. Maar hoe het ook zij: op het moment dat Apollo toenadering zoekt, veranderen de goden Daphne in een laurierboom. De laurierblaadjes groeien uit haar vingertoppen en tenen.



De Wikipedia omschrijft de verfijning in het beeld nog het meest treffend: de laurierblaadjes zijn zo dun en fijn dat het licht door het marmer heen straalt.


Paul Strijp, 9 mei 2018

Therapie voor koningin Wilhelmina

Een klein zuiltje te midden van een weelderige tentoonstelling vol foto's, ons nationale volkslied en schilderijen. In dat kleine zuiltje zat het venijn. En daarmee ook het interessante en het spannende van de expositie over Joden en het Huis van Oranje. In het Joods Museum in Amsterdam.


Waar de relatie tussen ons koningshuis en de joden in Nederland door de eeuwen heen vooral gekenmerkt wordt door warme zakelijke en vriendschappelijke banden, klonk uit dat kleine zuiltje een geheel ander geluid. Een geluid van Tamara Benima, columniste en rabbijn.

"Wilhelmina als vorstin koesterde geen enkele empathie voor haar joodse onderdanen. Onder haar bewind kwamen er zelfs wetsvoorstellen om joodse ouders die hun kinderen drie maanden na de oorlog niet hadden teruggevonden, uit hun ouderschap te ontzetten."

En de omstandigheden dan? Konden de moeilijke omstandigheden van de ballingschap van onze koningin in Engeland hier niet aangevoerd worden als excuus voor haar gelaten betrokkenheid? Benima maakt er korte metten mee. "Omstandigheden? Omstandigheden? Je mag de omstandigheden nooit als argument gebruiken. Dan ga je maar in therapie".

Bij de opening van deze tentoonstelling een aantal weken eerder heeft koning Willem Alexander deze pijnlijke episode erkend. Dat deed hij door te luisteren en te zwijgen. In NRC Handelsblad van 18 april wijdde Jutta Chorus er mooie woorden aan.

"In de confrontatie met de pijnlijke waarheid ligt de sleutel tot verzoening."

Paul Strijp, 2 mei 2018