Proefbegrafenis

Onlangs gehoord. Echt gebeurd. Een terminale patiënte kon de neiging niet onderdrukken om alvast een voorproefje te krijgen van haar eigen begrafenis. En zette familie, vrienden en bekenden stevig onder druk om een proefbegrafenis te organiseren. Met alles erop en eraan. Zodat de patiënte getuige kon zijn van de speeches en de muziek die tijdens de echte begrafenis ten beste zouden worden gegeven. En ook met eigen ogen kon zien welke kleding de achterblijvers zouden dragen. Het stervensproces verliep uiteindelijk sneller dan verwacht, de proefbegrafenis was te laat besteld.


Mijn gedachten dwaalden af naar de filosoof Paul van Tongeren. Hij ziet het leven als een kunstwerk. Dat kun je nooit volledig beheersen. Sterker, dat moet je ook niet willen beheersen. Van Tongeren pleit voor de verwondering. Rapporteer niet nuchter over ervaringen die evident van betekenis zijn zoals een geboorte, maar verwonder je daarover.


Zou de wens van de terminale patiënte een streven naar de ultieme beheersing van het leven zijn? Of gewoon een uiting van frustratie over het feit dat we ons als mensen niet kunnen verwonderen over onze eigen dood en bijbehorende begrafenis?


Paul Strijp, 23 maart 2018