Daar stond ik dan. Op bezoek bij een Syrische vluchteling met zijn twee kinderen. Klassieke vluchtgeschiedenis: barre tocht door de woestijn en vervolgens met een bootje de Middellandse Zee over. Zeven maanden later al in het bezit van een verblijfsvergunning. In onze termen een èchte vluchteling: een man die bij terugkeer naar zijn land van herkomst te vrezen heeft voor zijn leven.
Door ziekte kon ons gezamenlijke reisje uiteindelijk niet doorgaan. Maar ach, wat had hij zich er op verheugd. Al weken had ik hem gek gemaakt met mijn aankondiging dat we samen naar indoor-atletiekwedstrijden in Apeldoorn zouden gaan. In een grote hal, met wedstrijden op topniveau. Zijn ogen verrieden lust. Ja, daar had hij veel zin in. Dat had hij in Syrië, waar hij zelf toch ook veel aan sport had gedaan, nooit eerder meegemaakt.
"Zijn in die hal ook toiletten?", vroeg hij plots doodserieus.
Paul Strijp, 22 februari 2017
Geen opmerkingen:
Een reactie posten