Reünie

De sfeer was weemoedig. Allemaal veertig jaar ouder. En die avond allemaal in het volle besef dat het leven eindig is. Een volgende reünie weer veertig jaar later zou maar voor een deel van de aanwezigen weggelegd zijn. Vanuit dat besef namen we aan het einde, om half drie 's nachts, afscheid van elkaar: "Wij zien elkaar nooit meer, een prettig leven verder toegewenst".

We vierden dat we ooit leerlingen waren van het Stedelijk Lyceum in Maastricht. Met muziek uit de jaren tachtig. The Talking Heads, Simple Minds. En met een wat lager tempo tijdens het dansen, minder uitgelaten vooral. Uitgelaten ben je als het leven nog voor je ligt, als je van dat leven nog verwachtingen koestert. Dat deden deze mensen niet meer. De meesten zagen er nog opmerkelijk fit uit, een enkeling kaal geworden. Hey, heeft Hadewych Minis ook op onze school gezeten?

Het meisje op wie we vroeger allemaal verliefd waren, herkende ik niet meer. Bij het horen van haar naam overviel me wel een gevoel van geluk en warmte, maar dat zou ook door de alcohol gekomen kunnen zijn. Terwijl we ons beiden bewust waren van het pijnlijke moment, stamelde ik: "Jij was vroeger een legende". Die opmerking moet vast een merkwaardige indruk hebben gemaakt. Eigenlijk weet ik zelf ook niet waarom ik dat zei. Op die leeftijd kun je immers nog geen legende zijn. Ik droop af alsof er niets gebeurd was met de uitstraling alsof je op die leeftijd wel degelijk een legende kunt zijn.

Soms is het leven oneerlijk. Zoals bij die leerlinge die van haar ouders niet mocht studeren. Geen geld. En dat in een tijd, begin jaren tachtig, dat de democratisering van het onderwijs toch al een heel eind gevorderd was. En studiebeurzen, zelfs renteloos, voor iedereen toegankelijk waren. Keuzes van ouders met ingrijpende gevolgen voor het leven van hun kinderen. Je voelt de pijn als ze vertelt dat ze tegenwoordig zonder werk thuis zit.

Het leven is hard voor de één, wat milder voor de ander. Maar de boodschap die het leven ons die avond in elk geval gaf, was: ik schrijd voort, ik wacht niet.

Paul Strijp, 20 oktober 2016