Koffie voor de trein van 07.57 uur

Je voelt de spanning. Ook bij de andere klanten in de Kiosk op station Amsterdam Centraal. Ik ben niet de enige. Er zijn er meer die het proberen.

Om 07.49 uur arriveer ik op perron 12, van daaruit is het nog een minuut of vier lopen naar de Kiosk. De intercity vertrekt om 07.57 uur. Moet lukken om nog een kopje koffie te bestellen. Bij binnenkomst staan er nog twee, drie klanten voor me. Te wachten op koffie. Die loopt tergend langzaam door het apparaat. Licht nerveus kijkt iedereen om zich heen. Hoe lang gaat dit nog duren? Achter de toonbank staan twee verkoopsters, van wie eentje de croissants op haar gemak gaat afbakken. Shit, voel je iedereen denken, waarom gaat die geen koffie verkopen?

Niemand zegt er iets van. De tijd tikt net zo langzaam als de koffie doorloopt. Maar de tijd tikt wel. De een kijkt op zijn horloge hoe lang hij nog heeft, de ander loopt naar het perron om de 
stationsklok  te raadplegen. 

Uiteindelijk ben ik ruim op tijd in de trein. Een halve minuut voor vertrek. Dat voelt goed, heerlijke koffie bij de hand. De prijs die je daarvoor betaalt is een licht verhoogde hartslag en bloeddruk. Ik heb het er graag voor over, volgende keer weer.

Sterker, die spanning in de Kiosk is nog lekkerder dan de koffie.


Paul Strijp, 26 oktober 2016

Toren zonder ziel

We fietsen er al jarenlang overheen. Over de ringdijk die de oostelijke kant van Amsterdam moet beschermen tegen een overstroming. Heel geleidelijk hebben we gezien hoe het nabij gelegen Science Center is uitgegroeid tot een bloeiend deel van Amsterdam. Met veel studentenflats, universiteitsgebouwen, sportvoorzieningen zoals een beach volleybalveld en horeca. Een fascinerend deel van de stad, het nieuwe zwaartepunt van de Universiteit van Amsterdam, een technologisch knooppunt.



En toen plots stond er een toren bij. Een toren die zich qua hoogte niet hoeft te schamen. Een metertje of vijftig, schat ik. Maar wel een vreemde toren. Geen ramen, wel liften. Van een buurjongen met verstand van zaken begreep ik dat in soort torens onze filmpjes van Youtube en onze gegevens van Facebook zijn opgeslagen.


Ik moet denken aan de Franse filosoof Bruno Latour. Die heeft er ooit op gewezen dat ons gedrag niet alleen bepaald wordt door andere mensen, maar minstens zo sterk door objecten. Zoals huizen en gebouwen. Objecten zijn actief, oefenen invloed uit op mensen. Dat ervaar ik ook, die toren heeft een overweldigende impact.


Hoeveel van dit soort torens zonder ziel gaan er de komende jaren nog verschijnen als je bedenkt dat het datagebruik in 2020 een factor duizend hoger zal liggen dan nu?




Paul Strijp, 25 oktober 2016

Reünie

De sfeer was weemoedig. Allemaal veertig jaar ouder. En die avond allemaal in het volle besef dat het leven eindig is. Een volgende reünie weer veertig jaar later zou maar voor een deel van de aanwezigen weggelegd zijn. Vanuit dat besef namen we aan het einde, om half drie 's nachts, afscheid van elkaar: "Wij zien elkaar nooit meer, een prettig leven verder toegewenst".

We vierden dat we ooit leerlingen waren van het Stedelijk Lyceum in Maastricht. Met muziek uit de jaren tachtig. The Talking Heads, Simple Minds. En met een wat lager tempo tijdens het dansen, minder uitgelaten vooral. Uitgelaten ben je als het leven nog voor je ligt, als je van dat leven nog verwachtingen koestert. Dat deden deze mensen niet meer. De meesten zagen er nog opmerkelijk fit uit, een enkeling kaal geworden. Hey, heeft Hadewych Minis ook op onze school gezeten?

Het meisje op wie we vroeger allemaal verliefd waren, herkende ik niet meer. Bij het horen van haar naam overviel me wel een gevoel van geluk en warmte, maar dat zou ook door de alcohol gekomen kunnen zijn. Terwijl we ons beiden bewust waren van het pijnlijke moment, stamelde ik: "Jij was vroeger een legende". Die opmerking moet vast een merkwaardige indruk hebben gemaakt. Eigenlijk weet ik zelf ook niet waarom ik dat zei. Op die leeftijd kun je immers nog geen legende zijn. Ik droop af alsof er niets gebeurd was met de uitstraling alsof je op die leeftijd wel degelijk een legende kunt zijn.

Soms is het leven oneerlijk. Zoals bij die leerlinge die van haar ouders niet mocht studeren. Geen geld. En dat in een tijd, begin jaren tachtig, dat de democratisering van het onderwijs toch al een heel eind gevorderd was. En studiebeurzen, zelfs renteloos, voor iedereen toegankelijk waren. Keuzes van ouders met ingrijpende gevolgen voor het leven van hun kinderen. Je voelt de pijn als ze vertelt dat ze tegenwoordig zonder werk thuis zit.

Het leven is hard voor de één, wat milder voor de ander. Maar de boodschap die het leven ons die avond in elk geval gaf, was: ik schrijd voort, ik wacht niet.

Paul Strijp, 20 oktober 2016