God openbaart zich in Houwerzijl

En toen plots lag hij daar. Hij leek te verrijzen uit het niets.


Tijdens onze wandeling door de Westpolder in Groningen werd ik gekweld door een zeer heftige aandrang om de toilet te bezoeken. Zo heftig dat verder wandelen schier onmogelijk was. Midden op straat stond ik stil. Gewoon voor me uit te kijken. Wel vijf minuten lang. De voorbijgangers moeten vast gedacht hebben: "Goh, zo heel veel is hier toch niet te bekijken, waarom staat deze man daar voor zich uit te staren?".

En toen plots lag hij daar. De Theetuin in Houwerzijl. De letters OPEN voelden als een geschenk uit de hemel. Ik strompelde naar binnen, heb het toilet ternauwernood gehaald. Op het toilet heb ik God op mijn blote knieën bedankt. God is dood, zei Nietzsche ruim honderd jaar geleden. Ik was blij dat God zich in Houwerzijl nog even liet zien.


Als humanist vraag ik mij af waarom de mens God toch alleen aanroept in tijden van hoge nood.



Paul Strijp, 30 april 2016

Niet alles wat kan, moet!

Als enige van onze cursusgroep beschikte zij over een sauna bij haar hotelkamer. Dat hadden de anderen niet, die moesten het doen met slechts een luxe kamer. En als enige van onze groep verliet zij de cursus met een gevoel van onvrede. Van onrust. Zij had gedurende die dagen immers geen kans gezien om van die sauna gebruik te maken. Te druk met andere zaken, de cursus bijvoorbeeld. En dan wordt een mens ontevreden. We moèten namelijk gebruik maken van alles wat ons wordt aangeboden. En dat is nogal wat tegenwoordig.


De vrijheid die we de afgelopen decennia verworven hebben, bijvoorbeeld door ons te bevrijden van de verstikkende banden van de kerk, heeft tot een nieuwe onvrijheid geleid. De eindeloze keuzemogelijkheden storten ons in een verstikkende keuzestress.



Niet alles wat kan, moet!


Paul Strijp, 28 april 2016

Jan Toorop en de revolutie naar rust

Bij de meesten van ons komt de rust met de jaren. Heel geleidelijk doet deze zijn intrede. Zo niet bij Jan Toorop (1858 - 1928). Deze in Indonesië geboren schilder wilde gedurende zijn leven maar niet tot rust komen. Daar had hij uiteindelijk de kunst voor nodig.


Toorop is te zien in het Haags Gemeentemuseum. De rusteloosheid spat van de expositie af. In de loop van zijn leven onderging hij een groot aantal invloeden en beoefende een evengroot aantal stijlen. Realistisch, neoimpressionistisch, symbolistisch. Zijn oeuvre heeft een duizelingwekkende omvang. En de man bleef maar reizen. Brussel, Londen, Domburg, Katwijk, Broek in Waterland. Om maar eens een paar plaatsen te noemen die Toorop aandeed.

kastanjeboom (le marronnier)



portret



Breistertje

Maar dan aan het einde van zijn leven. Dan zoekt hij naar de hiëroglyfen van de innerlijke stilte. Toorop koos niet voor de weg van de geleidelijkheid. Integendeel, kunst werd een voertuig voor de revolutie naar rust, zoals hij het zelf noemde.

Elk mensch bewandelt zijn eigen levensweg.

Paul Strijp, 19 april 2016

(bronnen: foto's genomen in Haags Gemeentemuseum)









Ervaringen met een vluchteling (3): huwelijk-op-afspraak

Daar stond ik dan. Op bezoek bij een Syrische vluchteling met zijn twee kinderen. Klassieke vluchtgeschiedenis: barre tocht door de woestijn en vervolgens met een bootje de Middellandse Zee over. Zeven maanden later al in het bezit van een verblijfsvergunning. In onze termen een èchte vluchteling: een man die bij terugkeer naar zijn land van herkomst te vrezen heeft voor zijn leven.


Onze gehele familie zou ook worden uitgenodigd. Voor het huwelijksfeest. De dochter zou één van de komende weken een ontmoeting hebben. Met een Syrische jongeman die al twee jaar in Nederland woont. Zij kende hem nog niet. De afspraak voor de ontmoeting was gemaakt via de vaders die elkaars telefoonnummer hebben. Na het gesprek vindt er een intern beraad in familiaire kring plaats: wel of niet trouwen? Is deze jongeman haar waard? Beide opties liggen nog open, ik had niet de indruk dat er sprake zou zijn van een gedwongen huwelijk. Toch liet het voorval me niet los. Bij alle gemeenschappelijkheid en sympathie die ik voor deze mensen voelde, zijn de culturele verschillen enorm.

Dit meisje doet haar best om in onze westerse samenleving te integreren. Is dat überhaupt mogelijk, zo vraag ik mij af, als zij deze achtergrond met zich meesleept?






Paul Strijp, 2 april 2016