Ervaringen met een vluchteling (1): ik ben trots op ons land

Daar stond ik dan. Op bezoek bij een Syrische vluchteling met zijn twee kinderen. Klassieke vluchtgeschiedenis: barre tocht door de woestijn en vervolgens met een bootje de Middellandse Zee over. Zeven maanden later al in het bezit van een verblijfsvergunning. In onze termen een èchte vluchteling: een man die bij terugkeer naar zijn land van herkomst te vrezen heeft voor zijn leven. En nu dus gehuisvest in een keurige portiek-etageflat.



Ik kijk om me heen en stel vast dat er in die flat nog veel moet gebeuren. Schilderwerk, lampjes ophangen, dat soort werk. Op hetzelfde moment word ik overvallen door een gevoel van trots. Trots op ons land. De laatste maanden schaam ik mij regelmatig voor het hardvochtige klimaat dat is ontstaan rondom de opvang van vluchtelingen. Maar dit doen we dan toch maar gewoon. Zonder al te veel ophef. Een ruime flat voor die Syrische man en zijn twee kinderen. Waarin ze 's avonds gewoon onder een warme douche kunnen. Desnoods twee keer per avond.


Ik realiseer me dat een Nederlandse woningzoekende door deze toewijzing weer wat langer moet wachten, maar ik ervaar op dit moment toch vooral het beschavingsniveau dat ons land ondanks alles nog steeds heeft.



Paul Strijp, 30 januari 2016