De receptioniste van het Spaanse hotel keek mij indringend aan. Met mijn paspoort in haar hand, alsof zij de zaak niet helemaal vertrouwde. Na enige tijd voerde zij dan toch mijn gegevens in het computersysteem in. En .... zag toen dat het goed was. Met een vriendelijke glimlach overhandigde zij mij de sleutel van mijn kamer. En vanzelfsprekend mijn paspoort.
Op die kamer aangekomen vroeg ik mij af waar die argwaan bij haar toch vandaan zou zijn gekomen. Achteloos opende ik mijn paspoort. En ..... zag dat het niet goed was. Ik bleek het paspoort van mijn vrouw meegenomen te hebben. Wat voor de receptioniste kennelijk geen reden was om mij de sleutel te weigeren. Terwijl de pasfoto toch echt in de verste verte niet op mijn tronie leek.
Diezelfde dag was er nog iets niet-alledaags voorgevallen. Bij een overstap in de Parijse metro weigerden de toegangspoortjes, die bleven hermetisch gesloten. Terwijl er toch echt een bedrag van mijn rekening was afgeschreven. Daar sta je dan voor gesloten poortjes, terwijl de klok tikte en mijn aansluitende trein niet zou wachten. Gelukkig bood een Afrikaanse vrouw mij aan om met haar naar binnen te sneaken, een aanbod dat ik niet liet lopen. Kort en goed, vanaf dat moment was ik zwartrijder in de metro van Parijs.
Gelukkig liep het allemaal goed af. Bij thuiskomst maakte een alert familielid mij erop attent dat dat geen vanzelfsprekendheid was. Hij combineerde beide voorvallen. 'Wat nou Paul, als jij in de Parijse metro betrapt was. En iemand van de handhaving je om je paspoort had gevraagd?'.
Soms is het geluk meermaals per dag aan je zijde.
Paul Strijp, 28 december 2023
