De verhalen ‘kwamen binnen’. Van en over de mensen die in armoede leven of dat hebben gedaan. Zoals het verhaal van Trouw-columniste Emine Ugur. Een jonge vrouw die zeven jaar van haar leven alles en iedereen bij elkaar gelogen heeft. Waarom? Om haar sociale omgeving maar vooral niet te laten weten dat zij en haar twee jonge kindjes niets te besteden hadden. Zelfs geen fruit konden eten. Mensen schamen zich voor hun armoede, zo vertelde zij. Afgelopen woensdag in Pakhuis de Zwijger in Amsterdam tijdens de presentatie van een boek van Jonah Falke.
Foto van Desiré van den Berg, geprojecteerd op zijwanden Pakhuis de Zwijger
De zaal zat op het oog vol met mensen die weinig te klagen hebben in het leven. Deze elite was geschokt, dat kon je wel merken aan de sfeer. Maar de vraag die mij na afloop nog steeds bezighield luidde: wat kan ik doen? Natuurlijk, je kunt eenmalig geld geven. Maar de oorzaken van armoede zijn vaak structureel van aard. Migranten beheersen de taal soms onvoldoende, anderen lijden aan intergenerationele armoede en weten niet beter. Hun ouders en voorouders hebben het ook nooit breed gehad.
De voorbeelden van de overheid om armoede te bestrijden klonken sympathiek, maar leken toch weinig zoden aan de dijk te zetten in deze tijd van een keihard internationaal neoliberalisme. Hard nodig en humaan, die overheidsmaatregelen, maar dweilen met de kraan open.
Wat kan ik doen? Graag dweil ik mee. Dat besef maakte deze avond ongemakkelijk.
Paul Strijp, 2 september 2022
Geen opmerkingen:
Een reactie posten