Kilometers lang reden we samen, zonder een woord te wisselen. Op de fietssnelweg tussen Haarlem en Amsterdam. De ene keer reed hij even op kop, daarna nam ik de leiding over. Dat zwijgzame was makkelijk en ongemakkelijk tegelijk. In je eigen cocon is het prettig toeven, op hetzelfde moment vraag je je af waarom je de ander niet een vriendelijk knikje gunt. Bijvoorbeeld bij een stoplicht waar je allebei voor rood staat te wachten.
Tot ik een klein bescheiden belletje hoorde. Ik draaide me om en zag dat hij een afslag had genomen. Kennelijk vond hij het de moeite waard om gepast afscheid te nemen. Ik wist niet hoe snel ik hem alsnog dat knikje moest toewerpen.
Paul Strijp, 19 juni 2022
Geen opmerkingen:
Een reactie posten