Mijn vooroordelen liepen me weer eens voor de voeten. "Zij zal wel de jongste bediende zijn" schoot door mijn hoofd toen een jonge, donkere vrouw met hippe spijkerbroek in de brillenzaak de sterkte van mijn ogen ging meten. Daarbij ging zij zwijgzaam te werk. Na enige tijd voelde ik de behoefte, waarom weet ik ook niet, om de stilte te doorbreken.
"Neen, ik ben geen opticien, ik ben optometrist" antwoordde ze. Om er aan toe te voegen dat optometrie een HBO-opleiding is. Opticiens volgen een studie op MBO-niveau. "Optometrie is vooral puzzelen. Dat vind ik leuk. De studie zou eigenlijk universitair moeten zijn. Het liefst was ik in het toerisme gaan werken. Maar in de Afghaanse cultuur doe je je ouders een plezier als je in de zorg gaat werken. Zo ben ik hier beland."
Maar daar bleef het niet bij, mijn vooroordelen gingen verder in rook op. "Sinds drie maanden ben ik ook eigenaar van deze zaak. Ik wil er een kliniekje van maken, dus meer dan alléén maar een brillenzaak. Mijn liefde voor het toerisme beantwoord ik door veel te reizen en zo andere culturen te leren kennen."
Toen moest het mooiste nog komen. Een concurrent van haar had me voor de vervanging van mijn brillenglazen een offerte van 450 euro voorgeschoteld. En hoewel ook zij had vastgesteld dat mijn oogsterkte iets was verminderd, vond ze dat geen reden om me nieuwe glazen te verkopen. "Zo lang u zich comfortabel voelt met deze glazen, is het goed."
Een verrijkende zaterdagochtend-ervaring.
Paul Strijp, 19 juni 2022
