Diagnose bij de Chinees

Het zal tussen de haaievinnensoep en de loempia geweest zijn. In een Chinees restaurant dus. Mijn nicht, plastisch chirurg van beroep, informeerde hoe het met ons ging. De gebruikelijke wetenswaardigheden passeerden de revue. Alles zijn gangetje, was de strekking.

Eigenlijk terloops en zonder verdere bedoelingen liet ik haar weten dat ik al vele jaren last heb van pijn aan mijn bovenkaak. Linksboven, achter. Tandarts kan niets vinden, kaakchirurg kan niets vinden. Na een korte specificatie van de aard van de pijn zei mijn lieve nicht: "Oh, maar dat is een afwijking aan de nervus trigeminus." Behendig google-de zij even en liet mij de tekst lezen. Het was alsof ik bij elk woord de pijn weer voelde.


Waarom kan mijn nicht zonder nader onderzoek en zonder dure foto's binnen vijftien seconden een diagnose stellen, waar de zorg mèt onderzoek en foto's na tien jaar het antwoord nog niet heeft?


Paul Strijp, 17 maart 2019

Jan Schoonhoven, postbode die heel aanwezig was

De beste man was zijn hele leven postbode. Ik zie hem voor me in de tijd dat de PTT nog onze post bezorgde. En de postmarkt nog niet geliberaliseerd was. Dus nog géén moordende targets voor de bezorgers dicteerde: zo veel brieven per uur afleveren. Neen, een postbode in de tijd dat geluk nog heel gewoon was. Fiets, twee grote tassen achterop, brieven bezorgen en bij het tuinhek een praatje met de mensen maken.

In de avonduren was hij kunstenaar. En maakte dan trapezoïden van driehoekjes van gescheurd papier die samen een schotel vormen. Maar eigenlijk creëerde hij ruimte. Zijn werk verwijst alléén naar zichzelf. Daarmee behoort hij tot de groep van de Nul-kunstenaars. Die hadden objectieve kunst die van elke emotionele waarde is ontdaan, tot hoogste doel verheven.

Iedereen wil tegenwoordig een Jan Schoonhoven (1914 - 1994). Zelfs grote bedrijven zoals de projectontwikkelaar BPD, zo blijkt op de tentoonstelling Out of Office in het Singer in Laren. Zijn werk wordt omschreven als in zijn verblindende witheid heel aanwezig.

Zouden ze tegenwoordig nog voorkomen, postbodes die in hun vrijetijd kunstwerken maken, ruimte creëren en heel aanwezig zijn? Zouden de zzp-ers met nul-uren-contracten bij PostNL daar nog mentale energie voor hebben?

Paul Strijp, 9 maart 2019