Woede over bakkebaarden

Ze was de rust zelve, deze kapster. Rond de dertig. Tijdens het knippen deed ze haar werk, vertelde verder niet al te veel. Ik evenmin. Routinematige klus dus, verder ook geen al te ingewikkeld kapsel. Tot ze bij de afrondende handelingen (wenkbrauwen, nekharen, dat soort dingen) in een keer heel fel werd. Op haar vraag hoe ik het liefst mijn bakkebaarden wilde, gaf ik een nogal onverschillig antwoord. "Doe maar wat", zo zal mijn instructie ongeveer geluid hebben. Waarop ze helemaal los ging. Dat ze mannen met te korte bakkebaarden echt vreselijk vond, dat mannen precies het puntje op het oor moeten kennen dat de lengte van de bakkebaard markeert en dat ze het echt belachelijk vond allemaal. Ik knikte gedwee, betaalde en wist niet hoe snel ik de zaak moest verlaten. Soms heb je toch echt geen idee hoe anderen zich aan jouw lichamelijk voorkomen kunnen storen. En dat is maar goed ook.

Aan de andere kant: ik ken nu wel dat puntje op mijn oor.

Paul Strijp, 21 april 2018