Ervaringen met een vluchteling (6): over de beschikbaarheid van toiletten

Daar stond ik dan. Op bezoek bij een Syrische vluchteling met zijn twee kinderen. Klassieke vluchtgeschiedenis: barre tocht door de woestijn en vervolgens met een bootje de Middellandse Zee over. Zeven maanden later al in het bezit van een verblijfsvergunning. In onze termen een èchte vluchteling: een man die bij terugkeer naar zijn land van herkomst te vrezen heeft voor zijn leven.

Door ziekte kon ons gezamenlijke reisje uiteindelijk niet doorgaan. Maar ach, wat had hij zich er op verheugd. Al weken had ik hem gek gemaakt met mijn aankondiging dat we samen naar indoor-atletiekwedstrijden in Apeldoorn zouden gaan. In een grote hal, met wedstrijden op topniveau. Zijn ogen verrieden lust. Ja, daar had hij veel zin in. Dat had hij in Syrië, waar hij zelf toch ook veel aan sport had gedaan, nooit eerder meegemaakt.

"Zijn in die hal ook toiletten?", vroeg hij plots doodserieus.

Paul Strijp, 22 februari 2017

Leve de zorg in Nederland!

Je realiseert je het pas als je weer thuis bent. Als de medische ervaringen van die dag aan je voorbij flitsen. 's Ochtends naar de huisarts. Die je vriendelijk en snel behandelt, je klachten niet helemaal vertrouwt en je doorverwijst. Diezelfde dag kun je nog ergens terecht!

De jongen aan de receptie van het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis (OLVG) stelt je op je gemak, maakt een grapje en verricht snel een aantal administratieve handelingen. Naast de juffrouw die het bloedonderzoek verricht loopt een klokje mee. Ik lees ergens het woord "transactietijd". Kennelijk moet ze dat onderzoek binnen een zekere tijd uitvoeren, bij mij redt ze het binnen drie minuten. Die hele machine loopt gesmeerd, over vriendelijkheid heb ik evenmin te klagen. Bij het röntgenonderzoek stond ik binnen vijf minuten weer aangekleed en wel buiten.

Ondertussen kijk je om je heen in dat OLVG. Wat een mensenmassa loopt daar rond. Het beweegt zich allemaal soepel, doelgericht en ontspannen.

Er wordt veel geklaagd over de zorg in ons land. Na een dagje als vandaag prijs ik mij zo ontzettend gelukkig dat ik in Nederland woon.

Paul Strijp, 21 februari 2017

Identiteit kwijt naast Ed

Zij had niet zo maar voor hem gekozen. Neen, zij was voor hem gevallen vanwege zijn avontuurlijke karakter. Niet zeggen dat je graag samen een wereldreis zou willen maken, maar dat gewoon doen. Naar Zuid-Afrika, naar Japan, naar vele andere landen. En dat terwijl ze samen geen cent te makken hadden. Hij verloor zich ondertussen aan zijn passie, fotograferen.


Never a dull moment met Ed. Zo veel wordt wel duidelijk bij een bezoek aan de tentoonstelling De Verliefde Camera in het Stedelijk Museum in Amsterdam. Gewijd aan het werk van Ed van der Elsken. Met daarin overigens ook onvervalste foto's van het Amsterdam van de jaren zestig en zeventig.

Maar hoe spannend dat avontuurlijke bestaan met Ed ook was, plots was het over en uit voor haar. Gerda van der Veen sprak vrijuit. "Ik verloor mijn identiteit naast Ed. Hij was altijd The Important One met de grote O. Ik besloot bij hem weg te gaan". Na ampel beraad, dat dan weer wel.

Leven met een groot kunstenaar is kennelijk als leven in de schaduw van een grote eik. Daar valt geen licht, daar kun je niet groeien.


Paul Strijp, 5 februari 2017

(bronnen: foto's genomen tijdens tentoonstelling De Verliefde Camera, Stedelijk Museum Amsterdam)