Ik wil me Johan Cruijff als voetballer herinneren

David Endt, voormalig teammanager van Ajax en gesneuveld tijdens de fluwelen revolutie van Johan Cruijff, zei het afgelopen donderdag heel netjes: "Ik wil me Johan als voetballer blijven herinneren". En dus niet als mens met al zijn gekke fratsen, zei hij impliciet.


Bij zijn overlijden worstel ik met dezelfde dubbele gevoelens. Meermalen heb ik mij de afgelopen jaren geërgerd aan het hooghartige optreden van Cruijff. Achter de schermen met ijzeren en zeker niet fluwelen hand invloed uitoefenen bij Ajax, Barcelona en het Nederlands elftal zonder verantwoordelijkheid te dragen. 


En nu, nu hij er niet meer is. Nu voel ik rouw. Ik spreek mijzelf streng toe: "Doe niet zo gek, joh". Het voelt alsof iets groots is weggesneden uit je jeugd. Eindeloos laaf ik mij aan de beelden. Dit zijn de mooiste.


https://www.youtube.com/watch?v=kIAVTd3jVe8


En vanmiddag moèst ik plots naar zijn geboortehuis. Als een kleine jongen, niet te onderdrukken. In mijn eentje. Ik trof er een bedevaartsoord in wording.

Ik houd mij vast aan de woorden van David Endt, ik kan niet anders.


Paul Strijp, 26 maart 2016

De Duitsers wrijven het Johan nog één keer in

Neen, dat mocht niet vertoond worden. Bij alle beelden waarop we de afgelopen dagen likkebaardend getrakteerd werden naar aanleiding van het overlijden van Johan Cruijff, ontbrak categorisch zijn
afscheidswedstrijd. De wedstrijd die hij op 7 november 1978 met Ajax speelde tegen Bayern München. Dat werd niet alleen een persoonlijk trauma, maar ook een diepe wond in ons collectieve nationale geheugen. De Duitsers hadden er destijds zin in en wisten niet van ophouden. Ajax werd met 0-8 vernederd in een wedstrijd die het feestje van Cruijff had moeten worden. Jaren later bood Bayern excuses aan. Bekijk onderstaand filmpje en huiver nogmaals.

https://www.youtube.com/watch?v=QF549_caJbk

Je zou denken dat ze ervan geleerd hebben. Niets is minder waar. Bij de internationale berichtgeving over zijn overlijden trakteerden de Duitsers ons op een ander trauma van Cruijff en een nog veel diepere wond van ons allemaal: het winnende doelpunt van Gerd Müller in de finale van het WK Voetbal 1974.


http://nos.nl/artikel/2095060-overlijden-cruijff-gaat-de-hele-wereld-over.html


Persoonlijk koester ik veel sympathie voor onze oosterburen. Maar deze beelden bij de berichtgeving over zijn overlijden getuigen niet van veel kiesheid.


Duitsers zijn Duitsers, zei Cruijff zelf.


Paul Strijp, 26 maart 2016

David Bowie, baken van zelfvertrouwen

Die ene foto. Niet onderstaande foto, maar die foto van David Bowie op 16-jarige leeftijd. Te zien op de aan hem gewijde tentoonstelling in het Groninger Museum. Een foto die niet gefotografeerd mocht worden. Maar een foto die één ding duidelijk maakte: deze man beschikte als puber reeds over zelfvertrouwen. De blik waarmee hij in de lens van de camera keek. Hier zat een jongen die klaar was voor het leven. Een jongen die over voldoende basis beschikte om zijn artistieke kwaliteiten tot uitdrukking te gaan brengen. Een basis voor zijn autonomie en zijn eigenzinnigheid.

De drie omschrijvingen die mij het meest troffen.




David Bowie, pionier in het bedenken van identiteiten


David Bowie, astronaut van de innerlijke ruimte


"Ik moet totale controle houden over alles. Ik kan eenvoudigweg niet iemand anders iets laten doen, omdat ik gemerkt heb dat ikzelf het best mijn eigen ideeën en ontwerpen kan vormgeven"




Het kostte mij moeite om het museum te verlaten.




Paul Strijp, 5 maart 2016

(bron: foto genomen in Groninger Museum)

De gezamenlijke en zelfverkozen dood

Romantischer kan toch bijna niet? Twee geliefden die gezamenlijk hun moment van overlijden kiezen, hand in hand sterven en hun nabestaanden daar ontspannen mee naar buiten laten treden. Een sprookje, zou je zeggen. Na alle commotie en maatschappelijke onrust die de laatste weken ontstond rondom een documentaire over de levenseindekliniek (www.levenseindekliniek.nl) zou je denken dat dit in Nederland onmogelijk is. Niets is minder waar. Een doodgewoon overlijdensbericht in de Volkskrant.


Hoe zouden Hendrik en Hugorina dat gedaan hebben? Zelf pillen genomen? Of stiekem toch een bevriende huisarts de dood laten begeleiden? Zou de rest van de familie erbij zijn geweest? En misschien wel de belangrijkste vraag: vindt er alsnog een justitieel onderzoek plaats?


Het is jammer dat Hendrik en Hugorina geen opdracht hebben gegeven om hun einde te verfilmen. Dat had de maatschappelijke discussie over euthanasie en de vroegtijdige dood weer een impuls kunnen geven.


Paul Strijp, 3 maart 2016