Ziggo houdt niet van trouwe klanten

Het was best een stap. Als gezin hadden we er echt even voor nodig. Het voelde een beetje als een emotioneel afscheid. Maar het was gewoon een verstandige beslissing. Echt zo'n klusje dat je even in de kerstvakantie regelt. De aansluiting voor onze vaste telefoon, die moest er gewoon uit. We maakten er niet of nauwelijks nog gebruik van en zelf werden we op die lijn ook vrijwel nooit meer gebeld.

"Dat is natuurlijk geen enkel probleem", zo verzekerde de mevrouw van Ziggo mij, "ik zal uw gegevens er even bij nemen". Het beste mens stelde vast dat we een abonnement hadden voor internet, televisie en radio en dus ook voor vaste telefonie. Daarvoor betaalden we maandelijks 66 euro. "Eens even kijken, mijnheer. Dus u wilt geen vaste telefonie meer? Dan komen we uit op een nieuw maandbedrag van 72 euro". Ik liet haar weten dat we elkaar verkeerd begrepen hadden. Een nieuw abonnement met minder diensten kan immers onmogelijk duurder zijn.

Toch bleek dat, na een heleboel redeneringen van Ziggo-medewerkers van verschillende afdelingen, wel degelijk het geval. De clou van het verhaal? Klanten die Ziggo een tijdje geleden heeft overgenomen van UPC, mochten hun goedkopere abonnement behouden maar zouden bij de eerste beste wijziging van dat abonnement meteen onder het hogere Ziggo-tarief komen te vallen.

"Houdt u van voetbal?", zo vroeg de mevrouw nog. "Ik kan u wel drie maanden een gratis voetbalzender aanbieden ter compensatie".

Het moet niet gekker worden in de telecomwereld. De grote spelers hebben geen boodschap aan de vele jaren loyaliteit van klanten van de kleinere speler (UPC) die ze overnemen. Moeten ze allemaal zelf weten, maar heet die klanten bij de overname dan niet welkom op een manier alsof de dienstverlening en klantvriendelijkheid nu tot in de hemel gaan reiken. Die klanten moeten gewoon uitgeknepen worden, dat is de missie!

Gelukkig maakt de liberalisering van diezelfde telecomwereld het mogelijk om met één klik het geluk bij een andere aanbieder te beproeven.


Paul Strijp, 31 december 2015


N.B. Naschrift d.d. 9 januari 2016
Eerlijk is eerlijk. Bij het regelen van alle zaken rondom de afsluiting deed Ziggo mij toch nog an offer I can't refuse. Ze houden dus toch wel van trouwe klanten. Een beetje dan.

Voor elke projectleider: de Wet van Louis Prompers

We zijn er inmiddels aan gewend, we kijken er nog nauwelijk van op. Elk groot infrastructureel project in Nederland lijdt aan vertraging of aan een aanzienlijke overschrijding van het budget. We halen er de schouders over op, een parlementaire commissie zal het wel weer eens allemaal uitzoeken en opschrijven. En we geloven nauwelijks dat de zaken daarna echt veranderen.

Onlangs was ik met een groep te gast bij de projectorganisatie voor de aanleg van de tunnel onder de A2 bij Maastricht. Als we de directeur van deze organisatie, de heer Louis Prompers, mogen geloven en als de voortekenen niet bedriegen, maakt dit project grote kans om binnen de randvoorwaarden van tijd en geld te worden opgeleverd.

 

 

Dat zou voorwaar een prestatie van formaat zijn. Want we hebben het hier toch niet over een kinderachtig project. Een tunnel met een lengte van 2,3 kilometer, met vier tunnelbuizen op elkaar gestapeld, twee boven en twee onder, met elk twee rijstroken. Sterker, samen met de verbreding van de A1 bij Muiden is dit het meest complexe project van ons land.

 

 

Hoe complexer het project, hoe eenvoudiger het recept van Prompers. Hij heeft slechts twee lessen. Eén: investeer in de relaties tussen de sleutelpersonen. De beste man deed dat door vertegenwoordigers van de vier toezichthoudende partijen in zijn organisatie (de gemeenten Maastricht en Meerssen, de provincie Limburg en Rijkswaterstaat) in een te kleine kantine bij elkaar te zetten. Ze konden elkaar niet ontwijken, er was geen ontsnappen aan, ze moesten met elkaar praten. En twee: zorg ervoor dat die Limburgers geen minderwaardigheidscomplex koesteren jegens de Randstad. Daar is volgens Prompers geen enkele aanleiding voor. Géén steriel pessimisme, noemde hij dat.

 

De tunnel is inmiddels gereed, maar nog niet in gebruik. We zullen de ontwikkelingen gedurende het laatste jaar dus moeten afwachten. Een kritische houding is zoals bij elk project gewenst, want ook bij Louis is er wel eens wat aan de hand (zie: http://www.a2maastricht.nl/nl/themas/inzet-buitenlandse-werknemers.aspx). Maar als de voortekenen niet bedriegen, zou de Wet van Prompers wel eens opgeld kunnen gaan doen.

Niet geld en techniek, maar sociale relaties en voldoende zelfrespect zijn doorslaggevend voor het slagen van een complex project.

Iedereen die wel eens een project leidt, zou deze wet ter harte moeten nemen.

Limburgers. En niet te vergeten: niet-Limburgers.

 

Paul Strijp, 21 december 2015

 

 

 



Goya biedt troost met bloeddorstige Saturnus

Elke vader kent dat wel. Dat knagende gevoel: ben ik wel een goede vader? Doe ik het wel goed? Geef ik mijn kinderen niet te veel ruimte? Of ben ik juist te streng? De permanente onzekerheid die vaderschap heet.

Er hangen duizenden schilderijen en prenten. En zoals de meeste bezoekers van het Rijksmuseum komen voor de Nachtwacht, zo komen ze hier voor de Meninas van Velasquez. In het Prado in Madrid. En toch sprong dat doek er voor mij juist niet uit. Neen, dat deed de Saturnus eet zijn zoon van Goya. Eén van zijn zogeheten zwarte schilderijen. Een hartverscheurend tafereel. In essentie een tafereel over de onzekerheid van het vaderschap.



Saturnus, een telg van het godengeslacht der Titanen die de geslachtsdelen van zijn vader had afgehakt, had de gewoonte om zijn eigen kinderen direct na de geboorte op te eten. Er was hem namelijk voorspeld dat Juno, Pluto en Neptunus hem van de troon zouden stoten. Daar had Saturnus weinig trek in. Maar bij de geboorte van Jupiter kon de moeder het niet langer aanzien. Zij wikkelde een steen in een doek en gaf die aan Saturnus als ware het zijn zoon. Ondertussen voedde zij Jupiter in het geheim op. Toen die op leeftijd was, stootte hij zijn vader van de troon, dwong hem zijn kinderen uit te braken en verbande hem naar de onderwereld, de Tartarus.

Zo bloeddorstig als in deze klassieke mythe wordt de vaderlijke onzekerheid tegenwoordig niet meer beslecht. Daar prijs ik mij gelukkig mee. Goya, van wie bekend was dat hij aan depressies leed, zal er toch ook niet bepaald van opgeknapt zijn.

Het schilderij biedt mij troost, de worstelingen rondom het vaderschap zijn van alle tijden.


Paul Strijp, 21 december 2015

Bron: http://orpheuskijktom.com/2012/03/01/antieke-horror/