Na drie kwartier trad de irritatie in. Toen hadden we er eigenlijk wel schoon genoeg van. Nog steeds geen druppel water gezien, laat staan een glaasje wijn. Evenmin een droog stukje brood. Gewoon helemaal niks. Voor de goede orde en waarschijnlijk ten overvloede: we zaten in een restaurant.
Na drie kwartier hadden we genoeg van alle onzin van bestellingen via een QR-code. Kunnen we niet gewoon op een papiertje met potlood aangeven wat we willen eten?, vroegen we toen. Dat vond de serveerster een briljant idee. Vanaf dat moment liep de bediening als een trein, van ellende bestelde ik maar meteen een dubbele portie spareribs.
En in die eerste drie kwartier? Alleen maar druk in de weer met pogingen om de code te scannen. Dat was nog niet zo eenvoudig. Op enig moment liet de serveerster ons weten dat we een klein en vrijwel onzichtbaar icoontje hadden moeten aanklikken om de bestelling te bevestigen. Deze had de keuken dus niet bereikt. Maar bleef ergens in the cloud van het restaurant hangen.
De eerste drie kwartier kwamen we dus ook in het geheel niet aan een gesprek toe, toch een niet onbelangrijk onderdeel van een restaurantbezoek. Een dag later kreeg ik het boek Digitale Gremlins van Rens van der Vorst onder ogen. En toeval of niet, mijn oog viel als eerste op de volgende passages.
'Het grootste probleem (met bestel-QR-codes, toevoeging van mijzelf) is dat ze efficiënt zijn. (...) Ik was pas in Spanje. Ik hou van Spanje. (...) Maar ook daar: overal bestel-QR-codes. Weg rituelen. Geen gesprekje met de ober. Niet wenken. Niet opzichtig genegeerd worden. Geen praatje over de vis van de dag. Geen flauwe grappen. (...) De essentie van het terrasritueel is juist dat het niet efficiënt is, vind ik. Dat je kunt lachen om of met de ober. (...) Dat je kunt vragen wat er lekker is van de tap. Dat je lekker lang op de rekening moet wachten met de zon op je gezicht.' (pagina's 56-57)
Paul Strijp, 22 maart 2025
Geen opmerkingen:
Een reactie posten