In tegenstelling tot de Westelijke Tuinsteden wilde de Bijlmermeer maar niet populair worden bij Amsterdammers. De Bijlmermeer was vaak de laatste keuze. Daar ging je pas wonen als je in Noord, Purmerend of Lelystad echt geen woning kon of wilde krijgen. De Bijlmermeer, dat stond voor leegstand, een lage woonduur en veel verhuisbewegingen. Lees het boek dat Marcel van Engelen over Amsterdam vanaf 1980 heeft geschreven.
Hoe anders waren de verwachtingen bij de start. Gelijkheid was het allesbepalende ideaal. De sociaal-democratie kon hier een buurt bouwen naar haar hart. Het optimisme onder de toekomstige bewoners was dan ook groot. Ruime portiek-etage-flats, veel speelruimte voor kinderen, wonen - werken - recreatie allemaal keurig gescheiden. Aan dit optimisme moest ik denken bij het zien van onderstaande foto.
'Kinderen spelen op stapels bouwmaterialen'
Onderschrift bij fragment van een foto van Ata Kandó
Te zien in de tentoonstelling 'Al die Amsterdamse mensen. Foto's 1970 - 1990'
Amsterdams Stadsarchief
Het liep allemaal anders. De Bijlmermeer werd een probleembuurt. Lees Van Engelen. Maar diezelfde Bijlmermeer is inmiddels aanzienlijk verbeterd en opgeknapt. Niet in de laatste plaats door de grootschalige sloopoperatie. Wat niet wegneemt dat de drugshandel nog steeds een aantrekkingskracht op jongeren heeft. En de sociaal-economische verschillen zijn blijven bestaan. Zowel tussen huishoudens in de Bijlmermeer als ook in de vergelijking met andere buurten van Amsterdam.
De geschiedenis van de stedenbouw hangt van teleurstellingen en desillusies aaneen. Zie bijvoorbeeld de stad Brasilia, mislukt vanwege een te streng doorgevoerde scheiding van functies. Het voorbeeld van de Bijlmermeer toont dat met lef om grootschalig veranderingen door te voeren op een ooit gekozen concept, lees om grootschalig te slopen, toch nog gered kan worden wat er te redden valt.
Op dat punt verdient de gemeente Amsterdam een pluim.
Paul Strijp, 2 januari 2025
Geen opmerkingen:
Een reactie posten