De mensen in deze wijk gaan niet naar een concert van André Rieu. Of naar het Preuvenemint, het grootste culinaire openluchtfestival van de Benelux. Aldus Josse de Voogd, electoraal geograaf. Hij heeft het over de mensen in het westen van de stad Maastricht. Daar liggen de parochiewijken, na de Tweede Wereldoorlog uit de grond gestampt om de inwoners te verheffen en opnieuw op te voeden. Met als ultieme doel: voorkomen dat zij socialistische burgers zouden worden.
De Voogd weet waar hij het over heeft, want hij schreef eerder met René Couperus de Atlas van Afgehaakt Nederland. Een buitengewoon verhelderend rapport over de verdeling van politieke voorkeuren in ons land. Het land is, zo laat de atlas zien, op een complexe wijze ongelijk verdeeld. In het zuiden van het land zijn de anti-establishment partijen relatief sterk. Deze vertegenwoordigen de kiezers die De Voogd aanduidt als afgehaakten. Afgehaakten, vooral mensen met een laag inkomen en een dito opleiding, voelen zich niet meer gehoord door en betrokken bij politiek en maatschappij.
Voor deze mensen dus geen Rieu, maar wel de Maastrichtse artiest John Tana. Zo bleek mij onlangs tijdens een onvergetelijk optreden van Tana in het Theater aan het Vrijthof. Een compleet ander publiek dan bij André Rieu. Jong en stokoud, alle sociale klassen bij en door elkaar. Ik heb geen systematisch onderzoek gedaan, maar had sterk de indruk dat óók inwoners van parochiewijken een kaartje hadden weten te bemachtigen.
Hoe wrang is het dan dat juist de partij die zegt voor deze groep mensen op te komen, in het nieuwe kabinet-Schoof de cultuursubsidies heeft afgeschaft.
Paul Strijp, 13 juli 2024
