Neen, op straat zou ik nooit meer iets geven aan een wildvreemde. Ik had mijn lesje wel geleerd. Lang, lang geleden toen ik ietwat naïef geld leende aan zo'n wildvreemde. En hem voor de terugbetaling ook nog het nummer van mijn bankrekening verstrekte. Nooit meer iets van gehoord natuurlijk.
Dus keek ik onlangs op een guur station een straatarme zwerver nauwelijks aan. Zijn smeekbede om koffie negeerde ik. Straal. De herinnering van vroeger kwam meteen weer boven. Zo, dacht ik nog, deze jongen trapt hier niet meer in. Jammer, maar zo zijn de moderne tijden nu eenmaal.
Tot. Tot een halve minuut later een jonge meid, geschatte leeftijd zo rond de twintig, op deze zwerver afstapte. 'Welke koffie wilt u?', vroeg zij. Hij murmelde iets, maar de bestelling was voor haar kennelijk duidelijk genoeg om naar de koffiebar te gaan. Met een dampende beker kwam zij terug en gaf die aan de stumper. Wat volgde was een klein knikje als teken van dank. Zij gaf hem een bemoedigende klop op de schouder en liep weg.
Ik kon alleen maar slikken en me schamen. Dat ik dit greintje medemenselijkheid niet meer kan opbrengen.
Paul Strijp, 22 november 2025
