Moeite

 

Een collega neemt binnenkort afscheid en ik kan daar niet bij zijn. Deze collega heb ik altijd zeer gewaardeerd. Dus ik dacht: ik stuur geen appje om mijn afwezigheid te melden maar een heuse ansichtkaart. Dat is wel zo persoonlijk. Toch valt dat nog niet mee.

Naar de winkel om zo'n kaart uit te zoeken, niet vergeten een postzegel te kopen, thuis de kaart schrijven en tot slot de gang naar de brievenbus. Zo'n routine zijn we helemaal verleerd. We geven tegenwoordig de voorkeur aan digitale handelingen. Die verrichten we terloops, dat is wel zo makkelijk en snel. Een cadeautje in de vorm van een geldbedrag geven we via een financiële transactie, een verjaardag doen we af met een appje. Des te groter is de bevrediging als je deze handeling negeert en voor de ouderwetse manier kiest. Als je moeite doet voor iemand.

Ik had de ansichtkaart nog niet op de bus gedaan of ik las dat PostNL een nieuwe dienst aanbiedt. Een persoonlijk bezorgde ansichtkaart kun je voortaan online bestellen.

Paul Strijp, 30 augustus 2021

Geen rust en reflectie voor de serveerster in Aalden

Ongevraagd bleef zij bij ons staan. Nadat zij alle bestellingen keurig op het tafeltje had gezet. De serveerster van een uitspanning in het Drentse Aalden. Zij had zojuist twee dove klanten geholpen die zich moeilijk verstaanbaar kunnen maken.

"Ik wil gebarentaal gaan leren. Interessant, dat kan via YouTube. Daarnaast ga ik een opleiding tot game designer volgen. In Groningen. Met de bus is dat 50 minuten vanuit hier. Dan leer ik om games te maken, te programmeren en te hacken. En ben ik verzekerd van een baan. Ook sta ik op de markt in Emmen met biologische, dus suikervrije koeken. Die lopen als een tierelier. De vriendin van mijn vader wil ik gaan helpen in haar bloemenzaak. En mijn bijbaantje in de horeca wil ik natuurlijk ook behouden."

Wij zaten erbij en keken ernaar. Overweldigd, zoveel energie, een wervelwind. Die gaat zich niet vervelen, dacht ik nog.

De vraag naar de momenten van rust en reflectie in haar leven komt later wel. Of niet natuurlijk.

Paul Strijp, 25 augustus 2021

Het leven is niet eerlijk

'Mijn hele leven heb ik niet gerookt en niet gedronken. En nu overkomt mij dit', zuchtte de bijna-tachtigjarige patiënte vanuit haar ziekbed. De verpleegkundige wist er wel raad mee. 'Ach mevrouwtje, wij krijgen hier ook patiënten van dertig. Moeders met drie jonge kinderen. Die hebben ook nooit gerookt en gedronken. En die krijgen te horen dat ze ongeneeslijk ziek zijn. Het leven is nou eenmaal niet eerlijk. Maak er wat van, dat is het enige wat we kunnen doen'.

Het vrouwtje van bijna-tachtig werd er stil van. Zo veel kordaatheid had ze duidelijk niet verwacht. Ze kon alleen maar ongemakkelijk glimlachen.

De woorden van de verpleegkundige deden mij denken aan de beroemde Engelse filosoof Popper. Hij sprak ooit over onze plicht tot optimisme.

Laat onverlet dat het leven oneerlijk is.

Paul Strijp, 19 augustus 2021

 

Natuurbegraafplaatsen creëren hun eigen vraag

De beste man had 22 hectare grond gekocht. Ergens in Drenthe, in de omgeving van Meppen. Op die grond is inmiddels een natuurbegraafplaats aangelegd. En het moet gezegd: die is allerfraaist.

"Ik verkoop eeuwige grafrechten. Na tien jaar dus geen gedoe voor de nabestaanden. Maar mensen kiezen ook voor deze begraafplaats vanwege de harmonie met de natuur. Soms komen ze vooraf langs om een plekje uit te zoeken. Niet alleen zieke mensen doen dat, ook bijvoorbeeld gezonde dertigers. En ze komen overal vandaan: uit deze regio maar ook uit de rest van het land. Zelfs mensen uit de Randstad liggen hier begraven. Ik merk dat het aanbod zijn eigen vraag creëert".

Bij die laatste zin kon ik mij wel iets voorstellen.

Paul Strijp, 7 augustus 2021