Herboren Danny Blind kan weer lachen

Er zat een andere man. In het collectieve geheugen van de voetbalnatie, cynisch geworden na de uitschakeling voor het WK Voetbal 2018, stond hij toch gegrift als een grijze, gespannen en chagrijnige vent. Wanhopig en onmachtig gebarend vanuit de dugout. In persoon ook nog eens hoogstverantwoordelijk voor die uitschakeling. Ook dat nog. Kortom: een man van wie we voorlopig niets meer zouden horen.

Maar daar zat hij toch maar. Afgelopen woensdag in de Linnaeus Boekhandel in Amsterdam. Samen met David Endt, beiden geïnterviewd door Jaap Visser. Tien jaar jonger leek het wel, herboren. Ontspannen, humoristisch, met zelfspot over zijn periode als bondscoach, bescheiden. Zelfkritisch ook, bijvoorbeeld waar het ging om zijn eigen rol als aanvoerder bij Ajax rondom het ontslag van toenmalig trainer Morten Olsen. Had hij destijds niet meer zijn rol moeten pakken en het voor Olsen moeten opnemen?

Voor het overige werd hij bewierookt door David Endt. Danny was de onbetwiste capitano, zowel op het veld als in de kleedkamer. Om die uitspraak kracht bij te zetten citeerde hij uit de speech die Blind hield bij het vertrek van Michael Laudrup. Blind kon zich zijn eigen woorden niet meer herinneren maar was zichtbaar geëmotioneerd toen Endt ze nog eens voordroeg.

Gelukkig kwamen ook zijn verdiensten als voetballer vol over het voetlicht. En dat was nodig want de laatste herinnering blijft altijd hangen. De ongelukkige herinnering aan Danny als bondscoach. Maar wat was hij een groot voetballer. Een strateeg pur sang die ook nog eens de nodige doelpuntjes meepikte. En passant liet hij optekenen niet uit te sluiten ooit nog eens trainer te worden in het buitenland.

Waarom wordt u geen bondscoach van Ajax?, vroeg een klein jongetje vanuit het publiek. Neen, zoveel zelfkennis had Danny nu ook wel weer, bondscoach dat moest hij maar niet meer worden.

Bevrijd uit die functie is hij ook gewoon een veel leukere man.


Paul Strijp, 23 november 2017

Vooroordelen afgeschud: kickboksen is sportiever dan voetbal

Met de nodige vooroordelen trok ik naar Aalsmeer. Een vechtsportgala, een avondje kickboksen. Het zou er vast keihard, gemeen en smerig aan toe gaan. Met een doldriest publiek, de stoelen zouden door de lucht vliegen.


De entree zorgde voor een eerste bevestiging van deze vooroordelen. Het publiek werd gefouilleerd zoals dat op Schiphol gebeurt. De eerste gevechten zorgden voor een tweede bevestiging. Verstijfd van de angst zag ik deze aan. Het ging er inderdaad keihard aan toe, boksen en trappen tegelijk.


Maar gaandeweg de avond ontspande ik. Langzaam werd mij duidelijk dat de wedstrijden streng gereglementeerd zijn. Met scheidsrechters die de gave van de balans beheersen. Direct ingrijpen zodra dat nodig is zonder een wedstrijd kapot te fluiten. En wat belangrijker is: de sporters accepteren de scheidsrechterlijke beslissingen, er klinken niet of nauwelijks protesten. Dat geldt ook voor het publiek. Dat gedraagt zich gewoon keurig. Vergelijk dat eens met een gemiddelde voetbalwedstrijd bij de jeugd. Daar wordt de scheidsrechter stijf gescholden door ouders langs de lijn, daar wordt een wedstrijd gemiddeld om de minuut afgefloten vanwege een overtreding.


Kom uit je bubbel. Bezoek werelden die niet de jouwe zijn. Dat is de enige manier om vooroordelen af te schudden.

Paul Strijp, 18 november 2017