Buenos Aires en het electorale alcoholverbod

Je waant je in Europa. In Madrid, Barcelona of Parijs. Maar je moet jezelf er voortdurend aan herinneren dat je aan de andere kant van de wereld bent, in Zuid-Amerika. Buenos Aires om precies te zijn. Een stad met veel Italiaanse, Spaanse en Franse invloeden. Een smeltkroes zogezegd. Maar ook een stad waar je gelukkig de typisch Argentijnse elementen aantreft. Een keuken die vrijwel geheel en uitsluitend georiënteerd is op rundvlees, de tango die op de hoek van de straat wordt gedanst. En voor het overige een stad met alle bijbehorende tegenstellingen tussen rijk en arm. Zoals in elke grote metropool. Een herontwikkeld havengebied dat aan de overvloed van Dubai doet denken versus de wijk Boca waar alles om voetbal draait.

En dan is er nog iets. De stad oogt opvallend ontspannen. Grote parken waar mensen een dutje doen in de zon en waar uitlaatdiensten waken over honden in groepen van tien. Wat een verschil met veel West-Europese hoofdsteden die op dit moment door een politieovermacht worden bewaakt tegen terroristische dreigingen. Die zie je hier niet. Behalve op de dag van de nationale verkiezingen. Dan voel je nervositeit. Niet voor de dreiging van buiten, maar voor die van binnen. Argentinië is economisch en politiek nog steeds kwetsbaar. Een recente verdwijning van een Argentijn wiens lichaam later in een rivier is gevonden, Santiago Maldonado, heeft de open zenuw van deze samenleving blootgelegd. Die zenuw heet: de herinneringen aan de verdwijningen tijdens het regime van dictator Videla tussen 1976 en 1983.

Op de dag van de verkiezingen worden protestleuzen tegen de verdwijning van Santiago nerveus weggesausd van de muren van grote openbare gebouwen. Die worden door de politie bewaakt, met dranghekken die je in Europa ziet om terroristen het inrijden op een menigte te belemmeren. En de nervositeit tijdens de dag van de 
verkiezingen blijkt uit een alcoholverbod in restaurants. De kiezer wordt geacht nuchter zijn stem uit te brengen, de staat helpt daar graag een handje bij.

Ziet u dat laatste in Nederland gebeuren?

Paul Strijp, 24 oktober 2017

Argentijnse training in geduld

Op buslijn 152 moest hij wel meer dan een half uur wachten. In het centrum van Buenos Aires. Maar hij zag de mooie kant er wel van in. 'Hier in Argentinië leer ik om mezelf te trainen in geduld'. Dat zou hem, eenmaal terug in Nederland, natuurlijk goed van pas komen. Geen onnodige stress, genieten van het leven. Zoals het Argentijnse leven wel in meer opzichten het goede leven bleek te zijn.

Zijn weekend in Amsterdam begon doorgaans op de donderdagavond, hier een dag eerder. Met daarbij de kanttekening dat de dinsdag vrij was van colleges of andere studieverplichtingen. In het centrum van de Argentijnse hoofdstad ontmoette hij regelmatig studiegenoten, allerhartelijkst, alsof hij er al jaren woonde. Hij zat er welgeteld drie maanden.

Deze Zuid-Amerikaanse stage zal niet veel aan zijn intellectuele bagage hebben toegevoegd, de levenservaring was er des te waardevoller. Maar bovenal, voor zover hij dat nog niet kon heeft hij er leren feesten.

Paul Strijp, 24 oktober 2017