Tycho en de verdampende heimwee

"Tycho, verdomme, lig niet zo te klieren".

De wachttijden voor de boot naar Den Helder waren niet eens zo heel lang. Toch liep de spanning in sommige auto's prettig op. In gezinsauto's voornamelijk. Naast ons twee volwassenen en drie kinderen. Een prachtig doorsnee-gezin. Van die kinderen hield Tycho de gemoederen flink bezig. Wij konden terugkijken op een geslaagde vakantie, maar worstelden ook nog altijd met wat dubbele gevoelens. Heerlijk een vakantie zonder kinderen. Maar enige heimwee naar vroeger was ons toch ook niet vreemd.

"Tycho, verdomme, als je nu niet ophoudt. Ik waarschuw je nog een keer".

Wij keken elkaar aan en zagen dat het goed was. De heimwee was snel verdampt.

Paul Strijp, 19 augustus 2016

Doortellen of opnieuw beginnen?

Mijn vrouw en ik komen er niet uit. De zaak zit muurvast. U zult zich vast afvragen: wat is er aan de hand? Welnu, het gaat om de telling bij het dobbelen.

Gedurende onze vakantie spelen wij elke dag wel een paar potjes. Zo ook de afgelopen weken in Italië. De uitslagen worden nauwgezet bijgehouden en al snel ontwikkelt zich iets wat op een competitie-op-het-scherpst-van-de-snede lijkt. Die competitie meende ik aan het einde van onze vakantie glorieus te hebben afgesloten. 29 - 28 in mijn voordeel, kon geen misverstand over bestaan. Voor de potjes die wij vervolgens thuis nog zouden spelen, wilde ik een geheel nieuwe competitie starten. Dat lijkt mij heel reëel, toch? Maar mijn vrouw wil die potjes optellen bij de stand van Italië, waardoor het nu plots 31 - 29 in haar voordeel is. Dat laat ik natuurlijk niet zo maar gebeuren, dat begrijpt u ook wel.

We staan op het punt om een mediator in te schakelen, maar ik houd sterk rekening met de mogelijkheid dat hier uiteindelijk een rechter het finale oordeel over zal moeten uitspreken.

Soms gaan de dingen nu eenmaal zo.


Paul Strijp, 17 augustus 2016

Diligence aan de Copacabana

"Wat is dat?", vroegen mijn kinderen. "Een telegram? Nooit van gehoord". Ze moesten er zelfs wel een beetje om lachen. We keken naar een uitzending van Umberto Tan die premier Mark Rutte op bezoek had. Tan zat met zijn gevolg vorstelijk langs het Braziliaanse strand van de Copacabana. Rutte beweerde dat hij een prachtige baan had. "Ik mag alle winnaars van een gouden medaille op de Olympische Spelen bellen, de koning stuurt een telegram".

Koning Willem-Alexander moderniseerde, zo las ik ooit, zijn hofhouding na de troonopvolging. Hij investeerde flink in informatietechnologie, iets waar zijn moeder nooit zo veel aandacht voor had. En dan stuurde hij nu een telegram? Geen app of een like op Facebook?

Ik vind het wel mooi zo, een koning moet geen appjes sturen. Hopelijk wordt dat telegram, net als in de tijd van zijn over-, overgrootmoeder koningin Emma met de diligence aan de Copacabana afgeleverd.

Paul Strijp, 6 augustus 2016

Oren onder of boven de badmuts?

Het zijn van die onbezorgde dagen. Dagen waarop je door geen enkel vraagstuk of dilemma gekweld wordt. Dagen die voorbij glijden, langs een zwembad, op een ligbedje. Boek of tijdschrift bij de hand, maar dat is het dan ook wel. Maar zelfs die dagen laten je niet onbezorgd. Immers, het Italiaans zwembad schrijft het gebruik van badmutsen voor.

Daarmee dient zich een vraagstuk van een zekere allure aan. De vraag luidt: oren onder of boven de badmuts? Ik kom er niet uit en neem er de tijd voor, maar mijn familie schiet mij te hulp. Op het moment dat ik zelfstandig een keuze heb gemaakt (die keuze luidt: oren boven de muts!), krijg ik massief te verstaan: dat is het in elk geval niet!

Met mijn oren onder mijn badmuts spring ik in het water, opgelucht dat er weer een zomers dilemma tot een goed einde is gebracht.

Paul Strijp, 4 augustus 2016