Het zal haar eerste baantje zijn geweest, schat ik zo. Bij een beveiligingsbedrijf. Uitgeleend aan een gemeente om achter de balie bezoekerspassen te maken en uit te reiken. Leeftijd begin twintig, denk ik.
Dat maken van mijn pas wilde niet zo vlotten. Had niks met mij te maken, by the way. Maar de reeks benodigde handelingen was voor haar niet duidelijk. Elke poging eindigde met een diepe zucht. De klok tikte door, het tijdstip waarop ik had afgesproken met een medewerker van de gemeente naderde.
Ondertussen voelde ik al die tijd een behoefte om het toilet te frequenteren. U kent dat, die behoefte kan onder dat soort omstandigheden steeds heftiger worden. Dus leek mij de vraag ‘Zou ik wel al even naar het toilet kunnen terwijl u mijn pas maakt?’ alleszins reëel. Het meisje keek mij vanachter haar scherm doordringend aan, liet een pauze vallen en velde daarna haar allesvernietigende oordeel: ‘Neen, dat kan pas als uw pas gereed is.’ Daar zat geen woord Spaans bij, daar zat evenmin een millimeter ruimte om toch even snel te ontsnappen. Wachten zult u, tot voor 100% aan de veiligheidsvoorwaarden is voldaan.
Een senior collega hielp haar uit de brand. Geroutineerd toonde die de reeks handelingen, mijn bezoekerspas werd razendsnel uitgespuugd. Net zo snel haastte ik mij naar mijn sanitaire bestemming. Dat ging maar net goed.
Ik voorspel deze jonge meid een grote toekomst in de beveiligingsindustrie. Er zal never nooit niet nog iemand waar dan ook waar zij dienst doet, ongezien naar binnen sneaken. Maar ik hoop ook dat zij tijdens haar carrière niet aan perfectie ten onder gaat. En dat zij ooit nog leert dat het best beveiligde systeem nog altijd een paar open plekken moet hebben, 100% beveiligd bestaat niet.
Paul Strijp, 5 juli 2025