Haar gezwikte enkel genas goed. Maar toch, na twee weken voelde zij nog wat pijn. Niet heftig, maar zeurend. Toch maar niet mee door blijven lopen, dacht ze. En dus consulteerde ze de huisarts. Op een vrijdagmiddag, vlak vóór een weekendje weg.
De huisarts hoorde haar verhaal aan en gebood haar om subiet naar het ziekenhuis te gaan. Dat kon natuurlijk niet, wierp ze nog tegen. Immers, dat weekendje weg was belangrijker. En die foto's in het ziekenhuis, ach, die konden een week later ook vast nog gemaakt worden. Toch? Zo dacht de huisarts, begin dertiger, er niet over. 'Je gaat nú naar het ziekenhuis. Ik ben bang dat je een scheurtje in je enkel hebt, dat meteen moet helen. Loop je daar te lang mee door, dan kun je daar je hele leven last van houden.'
Dat was nog eens stoere taal van die huisarts, begin dertiger. Dus droop ze af naar het ziekenhuis, op diezelfde vrijdagmiddag. Alwaar exact het scheurtje op de foto's werd geconstateerd waar de huisarts zo bang voor was. In no time werd haar enkel voorzien van een brace. Om vervolgens naar huis te gaan, op diezelfde vrijdagmiddag.
Het hele tafereel had precies twee uur geduurd, gemeten vanaf het begin van het bezoek aan de huisarts tot en met de thuiskomst na het ziekenhuisbezoek.
Leve de zorg in Nederland!